ညေန(၆)နာရီထိုးလို႔ ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္သြားေနၾကတဲ့လူေတြ၊
သနပ္ခါးေဖြးေဖြး၊ မိတ္ကပ္ေလးေအးေအးျဖင့္ စားၾကေသာက္ၾကရွိေနခ်ိန္၊ ကၽြန္မကေတာ့ နံနက္ခင္း
လိမ္းျခယ္ထားခဲ့ေသာ ပါးျပင္မွပါးကြက္ေလးမ်ား ပ်က္ျပယ္လို႔၊ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြလည္း လြင့္ျပယ္ၿပီး
အလုပ္ခြင္မွ ျပန္လာခ်ိန္ေပါ့။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ
တ၀ီ၀ီျဖင့္ သြားလာေနၾကေတာ့ သဘာ၀ေလႏုေအးရဲ႕ ရနံ႔ကိုေတာင္ ရႈရႈိက္မိပုံမေပၚခဲ့မိပါဘူး။
အိမ္ျပန္လမ္းကိုအခ်ိဳး၊ ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းမႀကီးေပၚအေရာက္မွာေတာ့
စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းစိမ္း စိမ္းေလးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ခတ္လာတဲ့ သဘာ၀ေလႏုေအးေအးေလးက
ကၽြန္မရ႕ဲ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြကိုပင္ ဖုံးလႊမ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ရေပမယ့္လည္း
အိမ္ကိုပဲ တမ္းတမ္းတတျပန္ခ်င္ခဲ့တာ သဘာ၀လို႔ပဲ ေခၚဆိုရမလား။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္အ၀င္၀ေရာက္မွာေတာ့
အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုပဲ အရာအားလုံးက ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသတိရလိုက္မိသည္က ေတာ့ အဆိုေတာ္ဘိုျဖဴသီဆုိခဲ့တဲ့ အေမ့ရုပ္ရည္ဆိုတဲ့
သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုပါပဲ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အေဖကလည္း ရုန္းကန္၊ အေမကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္နံေဘးေလးမွာ
လက္ႏွီးစုတ္ေလးတစ္စုတ္ကိုကိုင္ရင္းကပဲ..
