ကၽြန္ေတာ္...ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္ဗ်ာ....
အၿပီးတိုင္ခြဲသြားခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္...တကယ့္ကိုေ၀းၾကရေတာ့မယ္..ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ...ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဆုံႏိုင္ၾကမလဲ....
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္..ျပန္ကာလွန္ကာ..စူးစူးစိုက္စိုက္ေတြနဲ႔ၾကည့္ေနမိခဲ့ၾကတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ...လက္ျပဖို႔..အခ်ိန္တန္ေပမယ့္...ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ကို ၀န္ေလးေနမိခဲ့ၾကတယ္။ အေမးရွိေပမယ့္..အေျဖခက္တဲ့ပုစၦာလိုပဲ...ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ...ခြဲခြါခ်ိန္တန္လာေတာ့မွ...ပိုၿပီးလြမ္းရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္လို႔..ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားကေျပာထြက္ခဲ့ေပမယ့္...
ဆန္႔က်င္ဘက္ေက်ာခိုင္းျခင္းေတြနဲ႔အတူ...လွည့္ထြက္ခဲ့မိတ့ဲ..မ်က္ရည္ေတြကေတာ့...ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို...ရက္စက္ေစတယ္ဗ်ာ...။
သတိရတမ္းတျခင္းဆိုတာ...ေ၀းကြာျခင္းမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕တန္ဖိုးေပါ့၊အခ်ိန္ဆိုတဲ့နာရီေတြကေတာ့....အလြမ္းနာရီေတြကို...တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေတာ့..
ကုန္လြယ္ေစလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္...။ သြားေတာ့မယ္လို႔...ႏႈတ္ဖ်ားမွတိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း..ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္မိခဲ့တဲ့လက္ေတြကိုေတာ့...တျဖည္းျဖည္း ေျဖေလ်ာ့ရင္းက..ေျခလွမ္းေတြကို
မသိမသာ..ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့မိၿပီ....။ ေက်ာခိုင္းျခင္းရဲ႕ပါးျပင္ေတြထက္က...ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္ရည္စေတြက....
အလြမ္းေတြကိုအံတုလာဖို႔..ႀကိဳဆိုေနခဲ့ၾကၿပီ....စကၠန္႔တစ္မိနစ္စာေလးဟာ...ကၽြန္ေတာ့္အတြက္...ခြန္အားေတြေမြးဖြားေစခဲ့လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္....။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက...အပြန္းအပဲ့မခံခ်င္ဘူးဗ်ာ...ထစ္ကနဲဆို...သိပ္၀မ္းနည္းတတ္တဲ့..အစေလးတစ္စက...ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို..ဖ်က္ဆီးတယ္
ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ခဲ့တာက...၀မ္းနည္းျခင္းမဟုတ္၊ငိုေၾကြးျခင္းမဟုတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း...ၾကည္ႏူးျခင္းဆိုတဲ့..ေခါင္းစဥ္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ...သာယာျခင္း
ဆိုတဲ့အသိုက္အၿမံဳေလးတစ္ခုကို..ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရဖို႔ေပါ့...ထိုသို႔ေသာအလွအပတရားေတြကို...ဘာျဖစ္လို႔...ကၽြန္ေတာ္ခံစားခြင့္မရွိႏိုင္
ရတာလဲ...တစ္ေယာက္တည္းလားလို႔...ေမးခြန္းေတြေမးခဲ့ေပမယ့္လည္း....အေျဖမထြက္တဲ့..ပုစၦာေတြကို...တြက္ေနခဲ့ရသလိုပါပဲဗ်ာ...။
ခင္ဗ်ားတို႔ကို...ကၽြန္ေတာ့္ေနရာေလးမွာ..ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္..ခံစားၾကည့္ေစခ်င္လိုက္တာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာလို႔ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့...
ကၽြန္ေတာ့္ကို စာနာနားလည္ေပးလာႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ...ခံစားခ်က္ေတြ၊
