“ဘ၀ရဲ႕..အပိုင္းအစေလးမ်ား”

လူ႔ဘ၀မွာ လူသားရယ္လို႔ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ျဖစ္လာသမွ်အေကာင္းအဆိုးကို ခံေနရရုံသက္သက္ပဲလားလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဘ၀ကေပးတဲ့ တာ၀န္ေတြ၊ ၀တၱရားေတြ၊ စိတ္ညစ္မႈ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြကို ခါးစီးခံရတယ္ဆိုရင္….တရားသေဘာအရ ၀ဋ္ေၾကြး ဆိုေပမယ့္..အဲ့ဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြဟာ မေသမခ်င္းဆပ္ရေတာ့မွာလားလို႔….ဒဏ္ရာေတြနဲ႔သာ ျပည့္လို႔ေနခဲ့တယ္၊ ႏွလုံးသားထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြပဲရွိေနခဲ့တယ္၊ တခါတရံ လူေတြနဲ႔ အေ၀းဆုံးေနရာကို ေျပးထြက္ခ်င္မိတယ္၊ ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းမြန္းၾကပ္မႈေတြပဲ ရွိခဲ့ ေပမယ့္ တခါတရံ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကံဆိုးေနသလားလို႔ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ သံေယာဇဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံရတယ္၊ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ပါဘူး…ဒီအသက္အရြယ္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ခံစားေနခဲ့ရရင္..ေနာင္ဆိုတာေရာ ရွိဦးမွာလား… ေတြးေနရင္း..စိတ္ပင္ပန္းရတာအမွန္ပါပဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီအခက္အခဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ့္ဆုလာဘ္ကေတာ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ပါပဲ…။

ရင္ထဲမွာေရာ..အျပင္မွာေရာ တိတ္တိတ္ေလးငိုေနခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္းေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး…ငိုခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြကို သည္းခံျခင္းနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္၊ ဇြဲနဲ႔ အလဲထိုးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တခါတရံ က်လာတဲ့၀န္နဲ႔ ခုခံႏိုင္တဲ့အင္အားက မမွ်တခဲ့တဲ့ အတြက္ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵတစ္ခုက လင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ေပါ့… အဲ့ဒီ ၾကယ္ပြင့္ ေလးဟာ လူသားတိုင္းကို အလင္းေရာင္ေပးႏိုင္တဲ့သူေပါ့….။

“အခ်စ္ငွက္”

ပ်ံသန္းၾက အတူတူ

လာအတူတူ ရင္ခုန္သံစစ္စစ္က

ျဖစ္..ျဖစ္သမွ် ရင္ဆိုင္ကာ

ၾကင္နာေတာင္ပံခတ္သံေတြက

ႏွစ္ေယာက္အတူ ပ်ံသန္းၾကမယ္…။

“အနမ္းတစ္ပြင့္ရဲ႕..ဒိုင္ယာရီ”

တစ္ေန႔..
အလြမ္းေတြေ၀ေနဆဲ
ပန္းေတြေျခြတဲ့ ညတစ္ညမွာ
အနမ္းေတြလည္း ေၾကြခဲ့ရၿပီ..။

တစ္ေန႔..
လွမ္းေမွ်ာ္ေနဆဲ
အနမ္းေတြ ေျခြသြားခဲ့တယ္
ပန္းေတြလည္း..ေျမခခဲ့ရၿပီ…။