“ေရာက္လုၿပီ...”

ဆယ္စုႏွစ္ေတြၾကာ

ႀကံဳဆုံလာ..ေတြ႕ဘူးပါဘူး

သူတထူးတဲ့..ေနမင္းပမာ

ေရႊအဆင္းတစ္ရာ ၀ံ့ၾကြား

စြန္႔စားရဲတဲ့ သတိၱ..

အသိနဲ႔ ေမတၱာ..

သစၥာတရား ေပါင္းစပ္

ေပါင္းဖက္ခဲ့တဲ့ နယ္နိမိတ္

“ေလာကရဲ႕ခရီးသြားဧည့္သည္”

ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ ခရီးသည္ေတြပါ၊ တစ္ေန၀င္၊ တစ္ေနထြက္နဲ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတယ္၊ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကခ်ိန္ ေမာပန္းမႈေတြကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့၊ စိတ္ေမာပန္းျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ေမာပန္းျခင္းမ်ိဳးစုံေတြနဲ႔ ေလာကရဲ႕ ခရီးကို ႏွင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ..အတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံေတြရဲ႕ မတူညီမႈအေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္၊ ဘ၀မွာ လႈပ္ရွားရျခင္း ျဖတ္သန္းရျခင္းေတြကလည္း တူညီႏိုင္မွာမဟုတ္ၾကပါဘူး..။

လူဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ဘ၀ေတြကို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္မႈမရွိၾကပါဘူး၊ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ မုန္းတီးၿပီး..သူတစ္ပါးရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုလည္း လိုခ်င္မက္ေမာမိခဲ့ၾကတယ္၊ သူတစ္ပါးကလည္း…ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ကို မက္ေမာၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ “လူ”ရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီဆိုတည္းက အရာအားလုံးဟာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပါလာခဲ့ၾကၿပီးသားပါ၊ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ လက္က်န္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တင္မဟုတ္ပါဘူး.စိတ္ေတြကလည္း အၿမဲတမ္း လႈပ္ရွားေန ၾကရပါတယ္၊ အဖမ္းရအခက္ဆုံးဟာ စိတ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီေနရာေလးမွာ ဒီအလုပ္ေလး လုပ္ေနၾကေပမယ့္၊ စိတ္ကေတာ့ ေရာက္တက္ရာရာသြားေနၾကတာပါ…။

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခရီးသည္ေတြအားလုံး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ခရီးဆုံးႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္အရြယ္မွာ အဆုံးသတ္ၾကမလဲဆိုတာကို ႀကိဳသိႏိုင္လိမ့္ မယ္ မထင္ပါဘူး၊ ဖိုးေရႊယုန္နဲ႔ လိပ္ကေလးလိုပါပဲ..မနားတမ္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေတာ့ သြားေနရအုံးမွာပါ..၊ ကံဆိုသည့္အေၾကာင္း တရားေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ အမွန္တရားတစ္ခုပါပဲ..ဖိုးေရႊယုန္လို အိပ္မေနဘဲ..ေရႊလိပ္ကေလးလို တေရြ႕ေရြ႕ နဲ႔ သြားရင္း ေလာကရဲ႕ ခရီးဆုံးကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနရအုံးမွာပါ၊ ဒီလိုခရီးလမ္းေတြကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ရာ၊ ခြန္အားေတြ၊ အားအင္ အသစ္ေတြ ေမြးဖြားႏိုင္ၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္…။