“ဓမၼျဖင့္သာ..ေက်းဇူးဆပ္ပါရေစအေဖ”
ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာဆႏၵေလးတစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြားခဲ့ပါၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ကို ပဥၹင္းခံေပးခ်င္ခဲ့တာ ကၽြန္မရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဆည္းခ်င္တဲ့ကုသိုလ္ေလးတစ္ခုပါ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ဖခင္ရဲ႕အနားမွာ ေက်ာင္း ဒါယိကာမေလးအျဖစ္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြျပဳစုလုပ္ေကၽြးခြင့္မရခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့..၀မ္းနည္းမိသလို၊ ၀မ္းလည္းသာမိခဲ့ရပါတယ္..။
အေဖဟာ သကၤန္းရုံဖို႔ထက္ ကတုံးတုံးရမွာကို သူက အေၾကာက္ဆုံးပါပဲ…ဘာေၾကာင့္ရယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ၊ ကၽြန္မလူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက..တရားေတြနဲ႔ နီးစပ္မႈရွိေနၿပီဆိုကတည္းက အေဖ့ကို ပါရမီျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့တာပါ…ထို႕အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဒါယိကာမေလးအျဖစ္ခံယူၿပီး ပဥၹင္းခံေပးဖို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာေတြက လည္း အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး…၊အေဖဟာ ဘိုးဘြားမ်ားလက္ထက္ကမွပင္ ပဥၹင္းခံဖူးခဲ့ျခင္းလည္းမရွိပါဘူး၊ ဘိုးဘြားေတြကလည္း သားေယာက္်ားေလးဆိုၿပီး တိုက္တြန္းေပးခဲ့တာ..ႏႈိးေဆာ္ေပးခဲ့တာမ်ိဳးမရွိခဲ့ဖူးပါဘူး…ကၽြန္မအျပင္ အေဖ့ကို ပဥၹင္းခံေစခ်င္ခဲ့တာကေတာ့…အေမလည္း အပါအ၀င္ေပါ့…။
ခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဆႏၵေလးေတြကိုယ္စီ ျပည့္၀ခဲ့ရသလို…အေဖ့အတြက္လည္း ပစၥဳပၸာန္ဟာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ေလးျဖစ္ေနခဲ့ပါ ၿပီ…၊ အေဖဟာ သကၤန္းမရုံခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ကတုံးမတုံးခ်င္တာပါပဲ၊ သူ႔မွာ ကုသိုလ္စိတ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါ တယ္…၊ ကုသိုလ္တရားေတြလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္၊ သားသမီးေတြ၏ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စေသာ အေရးေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးေနခဲ့ရပါတယ္၊
