“ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ေသာ…လြမ္းခ်င္း”
ေကာင္ေလးေရ..ဂိမႏၱေႏြဦးကာလေတြကိုေတာင္
ေရာက္လာျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္…နံနက္ခင္းမိုးေလးအလင္းမွာ.. ေအးေအးစက္ စက္ေလးနဲ႔၊ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါသမယေလးမွာ
ေအးေအးေႏြးေႏြးေလေျပေတြက ကၽြန္မႏွလုံးသားကို ျပဳစားလိုက္ျပန္ၿပီေနာ္… သတိရျခင္းဆိုတာ..
နီးျခင္း၊ ေ၀းျခင္း မဟုတ္ဘဲ..ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလုံးသားေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တယ္ဆိုတာကို ေကာင္ေလးလည္း
သိေနမွာေပါ့၊ အတူတူေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ေန႔ရက္ေတြနဲ႔အတူ၊ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကတဲ့အၿပံဳးေတြက..ေႏြဦးေလေျပေတြနဲ႔ထပ္တူ
တိုက္ခတ္လို႔ လာခဲ့ျပန္ၿပီေနာ္။ ေမြးဖြားျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ
ရွင္သန္လာခြင့္ရေပမယ့္.. ေသဆုံးျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကိုေတာ့ တို႔တေတြ ခန္႔မွန္းႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး…။
ေကာင္ေလးေရ..ရွင္သန္ခ်ိန္တိုင္းမွာ
အခ်စ္ေတြနဲ႔ပဲ ကုန္ေစခ်င္တယ္…၊ အမုန္းတရားဆိုတာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မရွိေစရဘူးေနာ္၊
ဘ၀ဆိုတဲ့ စကားလုံးႏွစ္လုံးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္မွာ တို႔တေတြ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေ၀းေနရအုံးမလဲ၊
ဘယ္ခ်ိန္ေတြ ထိ ငိုေနရအုံးမလဲ၊ ဘယ္ခ်ိန္ေတြထိေရာ ေၾကကြဲေနရအုံးမလဲ၊ ျပကၡဒိန္ေတြကိုသာ
လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္ေနခဲ့ရေပမယ့္၊ ဆုံႏိုင္ ခြင့္ရွိမယ့္ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ မေတြးရဲေသးေတာ့ပါဘူးေနာ္။
ေကာင္ေလးေရ…ရင္အခုန္ရဆုံးေန႔ရက္ေတြ..၊
အခ်ိဳသာဆုံးစကားေတြနဲ႔အတူ၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းမဲ့ေသာ ဖြင့္ဟေျပာဆိုမႈ၊ ၾကည္လင္ေသာအၿပံဳးေတြဟာ..လွပေသာေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ
အသက္၀င္ေနခဲ့လို႔ေပါ့။ စစ္ပြဲေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ႏွလုံးသားကမၻာေလးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္ဆီးမသြားခဲ့ေသးပါဘူး၊ ေနာင္ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ ေအာင္လက္တြဲလို႔..ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္..။
သဘာ၀တရားႀကီးဆိုတာ ရွိေနခဲ့ေသးရင္ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း ရွိေနမွာေပါ့ေနာ္ ေကာင္းကင္ႀကီးရွိေနသေရြ႕လည္း
တစ္မိုးေအာက္မွာ အတူတူေနရဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတာေပါ့။
