“ဘ၀ရဲ႕..အပိုင္းအစေလးမ်ား”

လူ႔ဘ၀မွာ လူသားရယ္လို႔ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ျဖစ္လာသမွ်အေကာင္းအဆိုးကို ခံေနရရုံသက္သက္ပဲလားလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဘ၀ကေပးတဲ့ တာ၀န္ေတြ၊ ၀တၱရားေတြ၊ စိတ္ညစ္မႈ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြကို ခါးစီးခံရတယ္ဆိုရင္….တရားသေဘာအရ ၀ဋ္ေၾကြး ဆိုေပမယ့္..အဲ့ဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြဟာ မေသမခ်င္းဆပ္ရေတာ့မွာလားလို႔….ဒဏ္ရာေတြနဲ႔သာ ျပည့္လို႔ေနခဲ့တယ္၊ ႏွလုံးသားထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြပဲရွိေနခဲ့တယ္၊ တခါတရံ လူေတြနဲ႔ အေ၀းဆုံးေနရာကို ေျပးထြက္ခ်င္မိတယ္၊ ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းမြန္းၾကပ္မႈေတြပဲ ရွိခဲ့ ေပမယ့္ တခါတရံ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကံဆိုးေနသလားလို႔ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ သံေယာဇဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံရတယ္၊ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ပါဘူး…ဒီအသက္အရြယ္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ခံစားေနခဲ့ရရင္..ေနာင္ဆိုတာေရာ ရွိဦးမွာလား… ေတြးေနရင္း..စိတ္ပင္ပန္းရတာအမွန္ပါပဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီအခက္အခဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ့္ဆုလာဘ္ကေတာ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ပါပဲ…။

ရင္ထဲမွာေရာ..အျပင္မွာေရာ တိတ္တိတ္ေလးငိုေနခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္းေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး…ငိုခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြကို သည္းခံျခင္းနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္၊ ဇြဲနဲ႔ အလဲထိုးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တခါတရံ က်လာတဲ့၀န္နဲ႔ ခုခံႏိုင္တဲ့အင္အားက မမွ်တခဲ့တဲ့ အတြက္ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵတစ္ခုက လင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ေပါ့… အဲ့ဒီ ၾကယ္ပြင့္ ေလးဟာ လူသားတိုင္းကို အလင္းေရာင္ေပးႏိုင္တဲ့သူေပါ့….။

“အခ်စ္ငွက္”

ပ်ံသန္းၾက အတူတူ

လာအတူတူ ရင္ခုန္သံစစ္စစ္က

ျဖစ္..ျဖစ္သမွ် ရင္ဆိုင္ကာ

ၾကင္နာေတာင္ပံခတ္သံေတြက

ႏွစ္ေယာက္အတူ ပ်ံသန္းၾကမယ္…။

“အနမ္းတစ္ပြင့္ရဲ႕..ဒိုင္ယာရီ”

တစ္ေန႔..
အလြမ္းေတြေ၀ေနဆဲ
ပန္းေတြေျခြတဲ့ ညတစ္ညမွာ
အနမ္းေတြလည္း ေၾကြခဲ့ရၿပီ..။

တစ္ေန႔..
လွမ္းေမွ်ာ္ေနဆဲ
အနမ္းေတြ ေျခြသြားခဲ့တယ္
ပန္းေတြလည္း..ေျမခခဲ့ရၿပီ…။

“ၾကယ္ေတြစုံေန..ေဆာင္းေလေျပ”

ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ ညတစ္ည

ငါ..ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္

ေကာင္းကင္ျပင္၀ယ္ ...

ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေျပေတြက

ေၾကြလြင့္လို႔ေျပးလာ..

အေအးသာ ပိုလာခဲ့တယ္

“ႏွလုံးသားခ်င္းလည္း…နားလည္ေစ”

ခ်စ္သူေရ..ေတာင္ပံႏွစ္စုံ တူညီလာျပန္လို႔ ပ်ံသန္းခ်င္ေနၾကၿပီေနာ္.. ဟိုတုန္းက အသိုက္အၿမံဳေလးတစ္ခုမွာ အတူတူခိုလႈံ ခဲ့ၾကဘူးတယ္ေနာ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ၾကည္ၾကည္ႏူးခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြက အခ်ိန္ကာလေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ေပမယ့္ ရိုးမသြားႏိုင္ခဲ့တဲ့ “အခ်စ္”ဆိုတဲ့ စကားေလးႏွစ္ခြန္းကိုေတာ့ အၿမဲတမ္း ေခၚဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ အခ်စ္က ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာကို မင္းယုံႏိုင္မလား…ငါလည္း လက္ခံပါတယ္ကြာ…။

အခ်စ္ဆိုတာ..ႏူးညံ့တယ္၊ ခံစားခ်က္ရွိတယ္..ျဖဴစင္တယ္၊ အခ်စ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ အလြမ္းေလးေတြက တစ္စတစ္စနဲ႔ဆိုသလို ပိုပိုတိုးလို႔ ခ်စ္ရျပန္တာေတြကလည္း မင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ မရိုးႏိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပဲမဟုတ္ပါလား။ အိပ္မက္ေတြလည္း အတူတူ မက္ခဲ့ဘူးတယ္။ အလြမ္းေလးေတြကိုလည္း စာဖြဲ႕ၾကတယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ လေရာင္ေအာက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ က ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့လို႔ေပါ့...။ ျပန္ဆုံဘို႔ရာ ဆုေတာင္းျခင္းေတြကလည္း ရင္ထဲမွာ အခါခါပါပဲကြာ….။

ခ်စ္သူေရ..ေရေျမေတြျခားမေနေပမယ့္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့ အရပ္ေတြမွာ အလြမ္းေတြကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး အခ်စ္ေတြကို ေဆာ့ကစား ဘို႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ေနာ္…

“ေနျခည့္အတြက္…စက္တင္ဘာအမွတ္တရေန႔”

ဒီေန႔ဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ေန႔ရက္ေလးတစ္ခုပါ…ေနျခည္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေျခခ်ခဲ့တာ (၂)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ… အလုပ္ေတြၾကားမွာ စာေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သလို၊ စာေတြလည္း ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္… အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာေလးေတြပါပဲ..၊ ေနျခည့္ဆရာရဲ႕ လမ္းျပ ေပးမႈေၾကာင့္ ေနျခည္ ကိုယ္ပိုင္၀ဘ္ဆိုဒ္ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ လမ္းျပမႈတစ္ခ်ိဳ႕ကစခဲ့လို႔..ေနျခည္ သိခ်င္ တာေတြ၊ စူးစမ္းခ်င္တာေတြအားလုံးကို..ေလ့လာမွတ္သားျဖစ္ခဲ့လို႔ ၀ဘ္ဆိုဒ္ေလးဟာ အေတာ္အသင့္ လွပျပည့္စုံေနခဲ့ပါတယ္။ ေနျခည့္ရဲ႕ ဘ၀အေမာေတြေျပေစတဲ့ဆုိဒ္ေလးတစ္ခုဆိုလည္း မမွားပါဘူး…။
အက်ိဳးအျမတ္တစ္စုံတစ္ရာ ရရွိဘို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ…ဘ၀ရဲ႕ရွင္သန္ခ်ိန္ ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ ပုံေဖာ္ခဲ့တဲ့ အရာေလးေတြကို ေနျခည္နဲ႔အတူ ေနျခည့္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို အားေပးခဲ့ၾကေသာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္လည္း မွ်ေ၀ ခံစားႏိုင္မယ္…တစ္စုံတစ္ခုကိုေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ပဲ ပီတိရဲ႕အေငြ႕အသက္တစ္ခုကို ေက်နပ္စြာနဲ႕လက္ခံေနမွာပါ။ တကယ္ ဆိုေတာ့ ေနျခည့္ ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခုဟာ စာေပအတြက္မဟုတ္ခဲ့ရပါဘူး။

“သတိနဲ႔ေလ..အိုမိတ္ေဆြ”

တိုက္တိုင္းလည္း အႏိုင္မရႏိုင္

ယိုင္လဲမသြားတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔

အရိပ္ေတြလို ေစာင့္စား

မေဟာင္းသြားတဲ့ ဘ၀ေတြက

ကာလၾကာရွည္ ျဖတ္သန္းရအုံးမယ္..။

ထင္တိုင္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္

ျဖစ္ႏိုင္တာက အရင္စ

ဘ၀င္မက်တဲ့ စိတ္ႏွလုံးဟာ

ဆိတ္သုဥ္းကာ ေနတတ္ပါေစ

ေက်နပ္ေနေပ ခဏတာေလ…။

“အိပ္မက္သခင္”

မိုင္ေတြျခားတဲ့ အရပ္ဆီက
တစ္ေယာက္တစ္ေနရာကြယ္
အေရာက္လာေစခ်င္တယ္
ဆႏၵေတြက အဖန္ဖန္ရယ္
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အိပ္မက္…တဲ့…။
အိပ္စက္တဲ့  ညေတြလယ္
အၿမဲအနားရွိတယ္..
သံစဥ္ေလး က်ဴးရင့္ကာရယ္
ျမဴးရႊင့္ကာ သခင့္ရင္ခြင္၀ယ္
ၾကည္ၾကည္ရႊင္ ေမွးစက္
တစ္ေန႔တစ္ရက္ရယ္မွ ဖယ္မခြါခ်င္
ျပင္ျပင္ဆင္ အိပ္ရာ၀င္ညေတြက
တေဒါင့္တစ္ညရဲ႕ ကမၻာဦးပုံျပင္
စုံစုံလင္ အေတြးေတြက
ေ၀း..ေ၀း..လို႔ မသြားေစခ်င္
ေထြး..ေထြးေပြ႕ကာထားေနခ်င္
ထိပ္ထားသခင္ အရွင့္ရင္ခြင္
ေပ်ာ္၀င္ကာ ေမွးစက္ခ်င္
အိပ္မက္တစ္ခု ျဖစ္မယ္သခင္…။

“အို..ထိုသို႔အလြမ္း”

အလြမ္းဆိုတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက

စီးက်ကာ..လာျပန္ေတာ့

အခါခါျပန္ေတြးခဲ့ရတယ္

အေဆြးတစ္စေတြက

ျပည့္ႏွက္လို႔လာခဲ့ျပန္တယ္

တရံေရာအခါရယ္

ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီကြယ္

ေတြးလို႔သာေနလည္း..

အေဆြးတို႔က မပ်က္ျပယ္

ရြက္လႊင့္တယ္..အလြမ္းေတြက

ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ စီးေမ်ာတယ္

“ခ်စ္ေသာ္လည္း..ရလဒ္”

ငါ..တန္ဖိုးထားခဲ့ပါတယ္

ခ်စ္တဲ့သူရယ္..

အားလုံးထက္ပိုခ်စ္ခဲ့တယ္

ငိုေၾကြးျခင္းေတြၾကား၀ယ္

ႏွစ္ကိုယ္သာသိပါတယ္

အၾကင္နာစစ္ေတြရယ္

ခုေတာ့လည္း..ရယ္စရာေတြျဖစ္ေနၿပီလားကြယ္…။

“ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း…”

ေတြး..ေတြး..ေတြးၾကည့္တတ္တယ္

ေလး..ေလး..ေလးနက္မိတယ္

ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္

လွည့္စားရက္ေစခဲ့သူရယ္..

အခ်စ္ႀကီးသူ ငါ့ႏွလုံးသားေတြကို

မင္းအတြက္ စေတးခဲ့လိုက္ပါ့မယ္

ငါမသိတဲ့ အရိပ္ေတြနား၀ယ္

မင္း..ခို၀င္ေမွးစက္ေစေတာ့ကြယ္

“ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္မထင္ပါနဲ႔”

စုတ္ခ်က္ေတြက လွတဲ့အခါ

ဘ၀က အထာမက်တယ္

ပါ၀ါျပခ်င္ေပမယ့္

သဘာမက်ပါဘူး

ဒါ..ဘ၀ဆိုတာပဲေလ။

စိတ္ကူးနဲ႔ ရူးခဲ့တဲ့

အထူးေဆးေရးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟာ

အသက္မပါ..

ဘ၀ဟာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္

ျဖစ္ခြင့္မရွိတဲ့..ေလာကအလယ္မွာ

ေသာကေတြ ေရးဆြဲမယ္

အေတြးခက္ခက္ အေရာင္ေတြက

ေရြးခ်ယ္ရခက္တယ္

“ကိုယ့္နံေဘးကသံစဥ္”

 ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေလးတစ္ခု..တဲ့

သူမေရးေပမယ့္ သူဆိုတဲ့သီခ်င္း…

ရင္တြင္းကတကယ္.. ျမတ္ႏိုးမိပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါကရယ္..ညေနဆည္းဆာကြယ္

ကိုယ့္နံေဘးထိုင္ကာရယ္

သူညည္းတြားသီဆိုတယ္..

မေမ့ခဲ့ပါ ယေန႔ထက္တိုင္ေအာင္ကြယ္။

 

“ကမ္းခတ္ခ်င္သူ”

ခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္တဲ့..

တစ္ဖြဖြဆိုေနေပမယ့္

ၾကားေကာင္းရုံေျပာတတ္တယ္

မင္းႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကကြယ္

တကယ္ဆို မင္းရင္ထဲ၀ယ္

ျမင္သိေအာင္ ၀င္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္

ယုံတမ္းေတြလည္း ေျပာမေနေစခ်င္တယ္

ခ်စ္တတ္တဲ့ အေျပာေလးေတြရယ္

အေပၚယံလႊာေတြကပဲ  ညွိဳ႕ႏိုင္ရက္ေလသလားကြယ္..။

“မိုးသည္းထဲ”

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း

တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားတယ္

ေပ်ာက္သြားတယ္ ငါ့ရင္တစ္စုံ

လွမ္းခုံၾကည့္လို႔မျမင္

အထင္ေတြက လြဲမွား..

တြဲသြားစရာ အေဖာ္ရယ္မရွိ

အခ်စ္တို႔က ဘယ္မွာ..

မိုးသည္းထဲမွာ….။

 

“အႏုပညာ(ခေရာ့(စ္))အခ်စ္”

အႏုပညာ…တဲ့

ငါသိတဲ့ အႏုပညာ

ရူးခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေပတယ္

အလွစစ္စစ္ဟာ..ႏွလုံးသား

ရုန္းမရတဲ့ အေပၚယံေတြတဲ့လား…။

“အခါေႏွာင္းခဲ့ေပမယ့္…သာဓုေခၚလိုက္ပါအေမ”

လာမည့္ (၂၀၁၃) ေမလဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က (၂၇)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ ဆိုးေနတုန္းပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္အသိပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့အေျဖကို ရွာမေတြ႕ခ့ဲမိ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူတို႔ေတြမွာ ေျပာစရာမရွိပါ ဘူး။ မမကလည္း အေဖနဲ႔အေမကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အလုပ္အေကၽြးျပဳသလို၊ ညီငယ္ေလးကလည္း တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ဆိုေပမယ့္ ညီေလးကေတာ့ ရတဲ့မုန္႔ဖိုးေလးေတြကို  စုေဆာင္းၿပီး၊ အ၀တ္အစားေတြ၀ယ္တတ္၊ အလွေတြျပင္တတ္သလို၊ ကြမ္း၊ အရက္၊ ေဆးလိပ္ေတြကိုလည္း ေသာက္ဖူးခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ မေကာင္းမွန္းသိတဲ့အရာေတြမို႔ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ခဲ့ျပန္တယ္ေလ။ ညီေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိခဲ့ရသလို ခ်စ္လည္းခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။

မမရဲ႕အသက္အရြယ္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့အရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အေဖနဲ႔အေမအနားမွာ တဖ၀ါးမွမခြါဘဲ သူတတ္တဲ့ အတတ္ပညာေလးနဲ႔ လစဥ္လတိုင္း ေထာက္ပံ့ေပးေနရွာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ၊အေမတို႔ရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းလိုလိုမွာ မမက အၿမဲရွိေနေပးခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးေတြတင္ေနရျပန္ တယ္ေလ။ ေမာင္ေလးေတြအေပၚမွာ သိတတ္ေကာင္းမြန္သလို၊ အစ္မဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ညီမွ်ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ခဲ့တဲ့ မမကိုလည္း ေလးစားခဲ့ရသလို ခ်စ္လည္းခ်စ္ခဲ့ရျပန္ပါေသးတယ္။

အခ်စ္မရွိေပမယ့္

ငါ့နံေဘးမွာ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့အခါ

ငါဟာ အေ၀းကိုေျပးထြက္

ေအးစက္စက္ လက္တစ္စုံက

ေႏြးေထြးဖြယ္ ကမ္းလင့္သူမရွိ

ရင္ခြင္ဗလာ အထီးက်န္ရပ္၀န္းေတြမွာ

ခိုနားစရာ အရိပ္အေယာင္

လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ပမာ

တိတ္တဆိပ္ ငိုေန

ႀကိဳေနတယ္ လမင္းက

ငါ့ႏွလုံးသားကို ဟားတိုက္

ခပ္မိုက္မိုက္ေလး သေရာ္တယ္

နင္..ရူးေနတယ္တဲ့…။

“ယူတတ္ေစခ်င္..”

မလွေသးခင္ အလွျပင္

လုံမပ်ိဳေမခင္..

မေရးတတ္ခင္ အေရးသင္

အေတြးဆန္းေစခ်င္..

ေလာကလူ႔၀ယ္..ပုံဆန္းတယ္

အျမင္ေလးလည္း..ၾကြယ္ရမယ္

“သူတို႔ေမတၱာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္တဲ့လား”

ညေန(၆)နာရီထိုးလို႔ ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္သြားေနၾကတဲ့လူေတြ၊ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး၊ မိတ္ကပ္ေလးေအးေအးျဖင့္ စားၾကေသာက္ၾကရွိေနခ်ိန္၊ ကၽြန္မကေတာ့ နံနက္ခင္း လိမ္းျခယ္ထားခဲ့ေသာ ပါးျပင္မွပါးကြက္ေလးမ်ား ပ်က္ျပယ္လို႔၊ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြလည္း လြင့္ျပယ္ၿပီး အလုပ္ခြင္မွ ျပန္လာခ်ိန္ေပါ့။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ တ၀ီ၀ီျဖင့္ သြားလာေနၾကေတာ့ သဘာ၀ေလႏုေအးရဲ႕ ရနံ႔ကိုေတာင္ ရႈရႈိက္မိပုံမေပၚခဲ့မိပါဘူး။

အိမ္ျပန္လမ္းကိုအခ်ိဳး၊ ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းမႀကီးေပၚအေရာက္မွာေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းစိမ္း စိမ္းေလးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ခတ္လာတဲ့ သဘာ၀ေလႏုေအးေအးေလးက ကၽြန္မရ႕ဲ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြကိုပင္ ဖုံးလႊမ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ရေပမယ့္လည္း အိမ္ကိုပဲ တမ္းတမ္းတတျပန္ခ်င္ခဲ့တာ သဘာ၀လို႔ပဲ ေခၚဆိုရမလား။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္အ၀င္၀ေရာက္မွာေတာ့ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုပဲ အရာအားလုံးက ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသတိရလိုက္မိသည္က ေတာ့ အဆိုေတာ္ဘိုျဖဴသီဆုိခဲ့တဲ့ အေမ့ရုပ္ရည္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုပါပဲ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အေဖကလည္း ရုန္းကန္၊ အေမကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္နံေဘးေလးမွာ လက္ႏွီးစုတ္ေလးတစ္စုတ္ကိုကိုင္ရင္းကပဲ..

“အခ်စ္ရဲ႕ပုစၦာ”

အလြမ္းရင့္ရင့္နဲ႔ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္မွ

ခင္တြယ္ရမွာလား…

အလြမ္းစစ္စစ္နဲ႔ အနမ္းလက္သစ္က

ငါ့ရင္မွေပါက္ဖြား ေဆာ့ကစားစရာမဟုတ္..

ႏွလုံးသားစစ္စစ္နဲ႔ ထုဆစ္တတ္မွ

အခ်စ္လို႔ေခၚသလား…

အရႈံးသမားအခ်စ္က အၿပံဳးအလွနဲ႔ေရးျခစ္

ေလးပစ္စရာမလို တိုး၀င္ကာရင္ထဲ

အစဥ္စြဲ ဘ၀င္ခ်မ္းေျမ့စရာ..။


ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)

“ေနျခည့္ကိုမခ်စ္လည္း…ရပါတယ္ေနာ္”

ေနျခည့္ကိုခ်စ္ၾကေသာ ေနျခည့္ကဗ်ာေလးေတြကို အားေပးဖတ္ရႈၾကေသာ၊ ေနျခည္ကလည္း ခ်စ္ရပါေသာ ညီမေလး၊ ေမာင္ေလး၊ အစ္ကို၊ အစ္မ စတဲ့ တက္သစ္စအႏုပညာပန္းပြင့္ေလးမ်ားအတြက္ ေနျခည္က ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ပါရေစေနာ္။ ေနျခည္အပါအ၀င္ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္က်င္လည္ရာ၀န္းက်င္ေသးေသးေလး၊ (သို႔မဟုတ္) ကိုယ္၀ါသနာပါရာ ေနရာေလးေသးေသးေလးမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္ၾကပါတယ္။

ေနျခည္ခ်စ္သလို ယခု အြန္လိုင္းဆိုတဲ့ေနရာေသးေသးေလးမွာ အႏုပညာမ်ိဳးေစ့ေလးေတြကို စိုက္ပ်ိဳးေနၾကမယ္ လို႔ ေနျခည္ယုံၾကည္ပါတယ္။ ေနျခည့္လိုပဲ ဒီအႏုပညာပန္းပြင့္ေလးေတြကလည္း ဘ၀ရဲ႕ခါးသီးရင့္က်က္လြန္းတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ျဖတ္သန္းမႈေတြ၊ ခ်ိဳၿမိန္သာယာမႈ၊ ငိုေၾကြးတမ္းတမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ျခင္းေတြကို ဥယ်ာဥ္ေလးထဲ မွာ ဖြင့္ဟျခင္းမရွိႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြကို ရင္ဘတ္ထဲကေန ေပါက္ဖြားလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုေပါက္ဖြားလာခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြဟာ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ရသေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ သုတေတြဆိုတာ ေတြ ျဖစ္ေပၚလို႔လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးေသာအႏုပညာပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ဒီအေၾကာင္းေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ ဘာလဲဆိုတဲ့အရင္းအျမစ္ကိုေတာ့ မသိႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ အႏုပညာမ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ႀကဲပတ္ရင္း ပန္းပင္ေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာေတာ့ လန္းဆန္းရွင္သန္ေနတဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြကို လိုခ်င္လာၾက တယ္ေလ။ အဲ့ဒီအခါ ပန္းပြင့္ေလးေတြ၊ ပန္းပင္ေလးေတြျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္ကေနစၿပီးပ်ိဳးႀကဲရသလဲဆို တာကိုေတာ့ ေနျခည္နဲ႔အတူ အႏုပညာပန္းပြင့္ေလးေတြအားလုံးကို ေခၚေဆာင္သြားပါရေစေနာ္။

“ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းခရီးသည္”

ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ ခရီးသည္ေတြပါ၊ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ လူဆိုတာျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ဘ၀ရဲ႕ ရွည္လ်ားလြန္း တဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုျဖတ္သန္းေနခိုက္ကာလရွည္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကလည္း ကပ္ၿငိလို႔ပါလာခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ “အူ၀ဲ”ဆိုက တည္းက ကမၻာေျမျပင္ေပၚကို ေရာက္ရွိလို႔လာခဲ့ၾကပါၿပီ။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဘို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ရွိခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။

“အူ၀ဲ”ဆိုခ်ိန္က လသားေလးအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေလးဘက္တြားဘို႔ရာ ေမွ်ာ္လင့္ရျပန္ပါတယ္။ လသား ေလးေက်ာ္လြန္လာျပန္ေတာ့ တစ္ႏွစ္သားဆိုတဲ့အခ်ိန္ကိုေပါ့၊ အရြယ္ႏွင့္ညီမွ်ေအာင္ စကားေလးေတြ တီတီတာတာတာ ေျပာဆိုတတ္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရျပန္ပါတယ္။ စကားေတြကို လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ ေျပာတတ္လာျပန္ ေတာ့လည္း ကမၻာေျမျပင္ႀကီးေပၚမွာ လမ္းစေလွ်ာက္တတ္ဘို႕အေရးကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ “အူ၀ဲ”ဆိုက တည္းက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ရင္၀ယ္ပိုက္ေထြးေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ သုံးေလးႏွစ္သားေရာက္ျပန္ေတာ့ စာေတြ သင္ဘို႔အေရး၊ စာေတြတတ္ေျမာက္လာဘို႔အေရး ေမွ်ာ္လင့္ရျပန္ပါတယ္။

ေန႔တဓူ၀ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြမွာ ေမာပန္းျခင္းေတြရွိေနတာ ဘာလို႔ပါလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ေမွ်ာ္လင့္ေန မိၾကလို႔ပါပဲ။ ငယ္စဥ္ဘ၀တည္းက ပညာသင္ဘို႔ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပညာသင္လဲဆုိျပန္ေတာ့ ပညာတတ္ဘို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လို႔ေပါ့။

“ကၽြန္မႏွင့္အတူေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕…ေနာက္ကြယ္ကရလဒ္”

ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ ေနထိုင္မႈတစ္ခုဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ၀ါသနာဆိုတဲ့ နားသုံးနာထဲက တစ္ခုပါပဲ။ ၀ါသနာတစ္ခုကို အရင္းတည္ကာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုမွာ ရွင္သန္ေနရျခင္း ဟာ၊ ဥစၥာပစၥည္း ျပည့္စုံျခင္းထက္ ခ်မ္းသာျခင္းသုခတစ္မ်ိဳးဆိုတာကို လက္ခံနားလည္မိခဲ့ျပန္ၿပီေလ။

ကၽြန္မက ပန္းေလးေတြကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတတ္သူျဖစ္ေနခဲ့သလို၊ ပန္းေပါင္းစုံေတြေ၀တဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အလွဆုံးနဲ႔ အႀကိဳက္ဆုံးပန္းဆိုရင္ ႏွင္းဆီကို ျမတ္ႏိုးခုံမင္တတ္ခဲ့သူရယ္ပါ။ ဒီဇိုင္းပညာေတြကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ မႈရွိခဲ့သလို၊ ႏွင္းဆီနဲ႔ပတ္သက္လာခဲ့တဲ့ အေရာင္အေသြးစုံလင္လွတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို စုေဆာင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္ခဲ့သူေပါ့။

ႏွင္းဆီက ကၽြန္မကို ညွိဳ႕ယူႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ ႏွင္းဆီက သိပ္လွသလို၊ ထက္ျမက္မႈရွိတယ္၊ ပန္းတကာအလယ္မွာ သူကလည္းပန္းဆိုေပမယ့္ သူကေတာ့ က်ေရာက္လာမယ့္ အခက္အခဲေတြ၊ အဆိုးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အရာအားလုံး၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ အလွတရားကို ဆူးခက္ေလးေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းကေလးေပါ့။

ႏွင္းဆီကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ကၽြန္မ facebookကိုလည္း ခ်စ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ facebookကို ခ်စ္တတ္သလို၊ facebookေပၚမွ သူငယ္ခ်င္း၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံးကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ခဲ့သူရယ္ပါ။ မနက္ခင္းေလးေရာက္တိုင္း ကၽြန္မစုေဆာင္းထားမိတဲ့ သိပ္လွတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သေဘာက် ႏွစ္သက္မိသလို အျခားသူေတြလည္း ႏွစ္သက္မိလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ထားမိခဲ့တယ္ေလ။

Onlineဆိုတဲ့ နယ္ပယ္ေသးေသးေလးက တကယ္ဆိုေတာ့ နယ္ေျမအက်ယ္ႀကီးရယ္ပါ။ ဒီလိုနယ္ေျမအက်ယ္ ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မကို ခင္မင္သူမ်ားလည္းရွိခဲ့တာေပါ့ေလ။ ခင္မင္သူေတြ၊ ခ်စ္သူေတြကို သိပ္လွတဲ့ပန္းကေလး ေတြ၊ ပန္းစည္းေလးေတြ၊ အရုပ္လွလွေလးေတြ ေပးတတ္တဲ့စိတ္ေလးကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ေန႔တာ မနက္ခင္း အခ်ိန္ေလးကို ကုန္ဆုံးေစခဲ့ပါတယ္။

“ေတာင္ေပၚသားရဲ႕..အလြမ္း”

ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ေျခလွမ္း

ခပ္စိပ္စိပ္ေလး အေရာက္လွမ္း

မေနာေျမရဲ႕ ခ်စ္မွတ္တမ္း။

ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ သက္ေသ

ႏွလုံးသားရဲ႕ ပင္စည္ေျခ

ရစ္ပတ္ႏြယ္ မိုးလုံးမႈိင္းခဲ့ေပ..။

“ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..ေမြးေန႔ရွင္”

မိုးေႏွာင္းကာလရဲ႕ မိုးစက္ေလးေတြက ကုန္ဆုံးေၾကြက်ေနခ်ိန္ ေဆာင္းဦးပြင့္ကူးေတာ့မယ္။ ေအာက္တိုဘာဆို ကိုကို႔ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလးကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ကိုကိုနဲ႔ညီမေလးတို႔က အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေ၀းကြာေနခဲ့ၾကပါတယ္ ေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ရင္ဘတ္ခ်င္းေတြ နီးစပ္မႈရွိခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွေ၀းမသြားခဲ့ဘူးဆိုတာ ကိုကိုရယ္ ညီမေလးရယ္က အသိဆုံးေတြမဟုတ္ပါလား။

ညီမေလးရဲ႕ေမြးေန႔ေလးမွာ ကိုကိုနဲ႔အတူရွိေနခဲ့ခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနေတြရဲ႕ တားဆီးဟန္႔ထားမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔သာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက အႏႈိင္းအဆမဲ့ေပါ့။ ညီမေလးအတြက္ ေမြးေန႔ေလးမတိုင္မီအခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းစာေလးေတြနဲ႔အတူ အစိမ္းေရာင္ေတြ လြင့္ျပယ္ေနေသာ ရတနာတစ္ပါးက ေရာက္ရွိလို႔လာခဲ့ျပန္ ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ပီတိေတြနဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ၿပီေပါ့။

“တိမ္ေရာင္ေတြၾကားက..လမင္း”

အလြမ္းအိပ္မက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို မဖတ္ခင္ အပိုင္း(၁)ကို ဖတ္ရႈၾကည့္ပါေနာ္ 

အလြမ္းအိပ္မက္ရဲ႕ရင္ခုန္သံ (အပိုင္း-၁)

”အလြမ္းအိပ္မက္ရဲ႕ရင္ခုန္သံ” (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“ေမာင္ေရ..ပုလဲတို႔ေရွ႕ေရး ဘယ္လိုေတြးထားလဲဟင္..ပုလဲကေတာ့ ေမာင္နဲ႔ အျမန္ဆုံးနီးခ်င္တယ္ေမာင္ရယ္”

“ေမာင္လည္း နီးခ်င္တာေပါ့ ပုလဲရယ္..ဒါေပမယ့္ တသက္တာေပ်ာ္ရႊင္ဘို႔အေရးကို ေမာင္တို႔ ခဏေတာ့ ေ၀းရ အုံးမွာေပါ့ ပုလဲရယ္..မဟုတ္ဘူးလား”

ေမာင့္ရဲ႕ ေျပာေနက် လက္သုံးစကားေတြကို ပုလဲရင္ထဲမွ လြန္ဆန္ခ်င္မိခဲ့သည္၊ ပုလဲျဖစ္ခ်င္သည္က ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ ခ်မ္းသာျခင္းေတြကို ႏွစ္ေယာက္အတူမွ်ေ၀ဘို႔ပါ၊ ေမာင့္ရဲ႕စိတ္ကို နားမလည္ခဲ့တဲ့ ပုလဲရဲ႕ အျပစ္ဆိုရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုလဲရဲ႕စိတ္ကိုပဲ ေမာင္ကမသိတာလားကြယ္..။

ခုဆို ေမာင္နဲ႔ပုလဲေ၀းေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာေနခဲ့ၿပီပဲ၊ လြမ္းတယ္ေမာင္ရယ္..ေမာင့္ကို ပုလဲ ခုခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါကြယ္..အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ အေ၀းဆုံးကိုထြက္သြားခဲ့တဲ့ ေမာင့္ကို ပုလဲ ခ်စ္ေနဆဲပါေနာ္။ ပုလဲရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို နားလည္တယ္..သိေနတယ္..ခ်စ္ေနခဲ့ေသးတယ္ဆိုရင္..ပုလဲရဲ႕အနားကို ျပန္လာေပးပါ ေနာ္၊ ေမာင္လည္း..ပုလဲလိုပဲ လြမ္းေနလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ေနပါတယ္ေနာ္၊ ရင္ထဲမွ သို၀ွက္ထားတဲ့ အလြမ္း ေတြကို သိမ္းဆည္းရင္းျဖင့္ ပုလဲတစ္ေယာက္ အေတြးေတြျဖင့္ လူးလြန္႔ေနခိုက္တြင္….

“ အလြမ္းအိပ္မက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ”

ေမာင္ေရ ရာသီေတြက ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီေနာ္၊ ေမာင္ေရာ ခုခ်ိန္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမလဲဟင္၊ ေနေရာေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ေန႔ရက္တိုင္းမွာ သတိရေနခြင့္ေလးေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္ေနာ္၊ ပုလဲေလ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ေမာင့္ကိုလြမ္းေနဆဲပါေလ…

ေမာင္နဲ႔အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ဘူးတဲ့ အမွတ္တရေနရာေလးေတြက ခုဆိုရင္ ေျခာက္ေသြစြာနဲ႔ အထီးက်န္ ဆန္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ အလြမ္းေတြနဲ႔အတူ ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြက ဟိုးတုန္းကအခ်ိန္ေတြလိုပါပဲလား ေမာင္ရယ္…ေမာင့္ကိုပဲ ပုလဲက နားမလည္ႏိုင္ခဲ့တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ကပဲ ပုလဲကို နားမလည္ႏိုင္တာ လားဟင္….

ပုလဲတို႔ မိန္းမသားေတြဘ၀ဟာ ေမာင္တို႔ေယာက်္ားေတြက ရင္ဖြင့္မွ တုန္႔ျပန္တတ္ရမယ့္ သဘာ၀ေတြမို႔..အဲ့ဒီ သဘာ၀ဆိုတာေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲလားေမာင္ရယ္…ခုေတာ့လည္းေလ…..

ေမာင္..ပုလဲကို စၿပီးခ်စ္ေရးဆိုတဲ့ေန႔ေလးကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္၊ အဲဒီေန႔ေလးက မိုးေတြအရမ္းရြာတဲ့ မိုးရာသီကုန္ဆုံးခ်ိန္ေလးေပါ့၊ မိုးေတြက ဖြဲဖြဲဆိုေပမယ့္..ေမာင္က ထီးမပါေတာ့ မိုးေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့ေမာင့္ကို ပုလဲမ်က္လုံးထဲမွာ ခုထိေအာင္ မွတ္မိေနခဲ့ပါေသးတယ္။

“ေမာင္”ဆိုသည္က ပုလဲသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတ့ဲ ေႏွာင္းသက္ပိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးေပါ့၊ ေမာင္နဲ႔စေတြ႕စဥ္အခ်ိန္က ပုလဲက တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္၊ “ေမာင္”ကေတာ့ တတိယႏွစ္(စီးပြားေရး)တက္ေနတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမာင္နဲ႔ခ်စ္ၿပီးလို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွ သိခြင့္ရခဲ့တာပါ။

ေမာင္က ပုလဲစာသင္တဲ့သင္တန္းေက်ာင္းေလးကို အလုပ္မရွိမလုပ္ရွာလာတတ္ပါတယ္၊ ပုလဲတို႔သင္တန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာအပိုပစၥည္းေလးေတြလည္းေရာင္းခ်တတ္တာသိတဲ့“ေမာင္”က ပစၥည္း၀ယ္တာကနည္းနည္း၊ ပုလဲကို ပိုးခ်င္တာကမ်ားမ်ားဆုိေတာ့….အဲဒီေန႔ေလးကေပါ့..

“သမီးေရ…ပုလဲ..”

“ရွင္…ဦး”