“ေႏြဦးရဲ႕…ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္”

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕...ထာ၀ရညီမေလးေပါ့..အျမတ္ႏိုးရဆုံးညီမေလး…ကၽြန္ေတာ့္အသက္န႔ဲထပ္တူခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ညီမေလးေပါ့...စကား ေတြလည္း တီတီတာတာေဖာင္ဖဲြ႕တတ္သလို..ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြကိုလည္း ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ခဲ့တဲ့ညီမေလး... ခုေတာ့..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးက..အေ၀းဆုံးမွာ၊“ညီမေလးေရ...” လို႔..ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚေနခဲ့မိေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာေတာ့ ညီမေလးကမရွိေတာ့ပါဘူး... သို႔ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားေလးေတြကိုေတာ့.. ညီမေလးလည္း ၾကားႏိုင္မိမယ္ထင္ပါတယ္...။ ထမင္းစားပြဲမွာ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း..ငူငူႀကီးထိုင္ေနခဲ့မိတယ္… ထမင္း၀ိုင္းမွာ..ႏွစ္ေယာက္စာခူးခပ္ထားခဲ့တယ္…ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးအတြက္ေရာေပါ့….

“ညီမေလး..စားေနာ္…ဒါက..ညီမေလးအႀကိဳက္ေတြ....ညီမေလးအတြက္..”

“ကိုကိုကလည္း…အတူတူပဲေလ…ညီမေလးအႀကိဳက္ေတြကလည္း..ကိုကို႔အႀကိဳက္ပဲေပါ့”

ညီမေလးရဲ႕…ၿမိန္ယွက္ေနေအာင္စားေနတဲ့…ထမင္း၀ိုင္းက ပုံရိပ္ေလးေတြဟာ…ကၽြန္ေတာ့္အတြက္..အတိတ္ေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ.. တယုတယနဲ႔…၀ါးခြံ႕မေကၽြးရရံုပင္..ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ…ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္..ခ်ိဳသာလြန္းလွတဲ့စကားေတြက အစီအရီနဲ႔မို႔…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းေလးက..သက္၀င္ေနတဲ့ ထမင္း၀ုိင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့.. ခုေတာ့လည္း…ထမင္း၀ိုင္းေလးမွာ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း၊ ညီမေလးလည္း..တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနရွာၿပီေပါ့…

“ကိုကို..ေနေကာင္းေအာင္ဂရုစိုက္ေနာ္….ထမင္းကိုအခ်ိန္မွန္မွန္စားေနာ္…အိပ္ရာေစာေစာ၀င္ေနာ္…ၿပီးေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာလည္း ေနေနာ္….ညီမေလးကိုလည္း..အၿမဲသတိရလြမ္းေနေနာ္..ဒါပဲ..”

ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးက..ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲလိုပင္ အမွာေတာ္ေတြ ပါးတတ္စၿမဲပင္…ကၽြန္ေတာ္လည္း ညီမေလးကို အၿမဲလိုပင္ မွာရစၿမဲပင္…ညီမေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ..အမွာေတာ္ပါးေနေပမယ့္…ညီမေလးေရာ..အခ်ိန္မွန္မွ ထမင္းစားမိရဲ႕လား၊ ေနမွ ေကာင္းပါ့မလားလို႔…ေတြးေနမိခဲ့သည္…ဘာေၾကာင့္လဲဆိုျပန္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးက….အျမႊာေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အတိုင္းပင္…ညီမေလးလည္း..ထိုနည္းတူပင္ျဖစ္ေနသည္….။

“ေႏြေတးဆိုေသာ…အလွပန္းခ်ီ”

“ေႏြေတးဆိုေသာ…အလွပန္းခ်ီ”

“ေႏြ”တဲ့ စကားလုံးေလးတစ္လုံးက ရင္ထဲမွာ ေအးျမေစခဲ့ၿပီေလ..“ေႏြ”ဆိုတာ လူသားတိုင္းအတြက္ ျမတ္ႏိုးမႈမရွိၾကတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ေပါ့… “ေႏြ”ဆိုတဲ့ အသံေလးကိုၾကားလိုက္ရုံမွ်ႏွင့္ပင္ ကၽြန္မရဲ႕နားထဲမွာ ဦးေဇာ္၀မ္းရဲ႕..ေႏြေတးဆိုသံေတြက ပ်ံ႕လြင့္လို႔လာခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္….။

ေႏြဦးရဲ႕အလွေတြဟာ စာဖြဲ႕လို႔မမွီႏိုင္ေအာင္ပဲ လြမ္းစရာေကာင္းေလာက္ပါေပတယ္…ေတာေတာင္ေရေျမသဘာ၀အလွေတြက ေျခာက္ခန္းကုန္ၾကၿပီေလ..၊ ေႏြဦးရဲ႕ေလေျပေတြက ညင္သာစြာနဲ႔ တိုက္ခတ္လာတတ္ၾကတယ္၊ ရြက္ေျခာက္ေလးေတြက ပင္ယံကိုင္းထက္နားဆီမွ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ဆိုသလို ေျမခခဲ့ၾကရတယ္၊ ရိုးတံေတြက်ဲေနတဲ့ ပင္ကိုင္းေတြထက္မွာ ေရႊဥၾသငယ္ေတြ ကလည္း “ဥၾသ..ဥၾသ” ဆိုသည့္ အသံဆာဆာေလးေတြနဲ႔ သီဆိုက်ဴးရင့္လြမ္းဖြဲ႕ဆိုေနခဲ့ၾကသည္ေပါ့..။

အခ်ိဳ႕ပင္ယံထက္ဆီမွာ…ရြက္ႏုသစ္ေတြကေ၀..၊ ေၾကြသူကေၾကြ၊  ေ၀သူကေ၀လို႔ေပါ့..၊ ၀ါဖန္႔ဖန္႔ေပါက္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔အတူ ဖူးငုံ ပြင့္အာေနၾကတဲ့ လက္ပံနီေတြကလည္း ေႏြနဲ႔အၿပိဳင္ လွေနၾကလို႕ေပါ့…။

 “ေၾသာ္…ေႏြရယ္…”။                         

“ေႏြ…”

“ေႏြ…”

ပူျပင္းလွစြာ၊ ေႏြသမယ
ေတးလွဆိုလည္း၊ မခ်ိဳျမႏိုင္။
ရိပ္ႏြမ္းတမာ၊ ငွက္ေရႊရပ္ေက်း
နားခိုေစလည္း၊ မေအးျမႏိုင္။
ေတာမီးေလာင္ၿမိဳက္၊ ကၽြတ္ကၽြတ္အိုက္လည္း
ျပန္ေျပာင္းကာေလ…ခါေႏြဦးေပ။
ရြက္ေျခာက္ျမက္ေျခာက္၊ ေျဖာက္ေျဖာက္ေၾကြေန
ေပါက္ပြင့္ေတြေ၀၊ ျမဴးတူးလက္ပံေတြ။

“ေလေျပရဲ႕ရိုက္ခတ္သံ”

“ေလေျပရဲ႕ရိုက္ခတ္သံ”

အိမ္ျပင္ဆီမွာ ေငးေမာ့ၾကည့္စဥ္
ထိေတြ႕လာတဲ့… ေလေျပရနံ႔ေတြက
မရွိေတာ့တဲ့..အလြမ္းေတြကုိ…
တမ္းတရင္း..ေရတြက္
အေနခက္ေစတယ္ေလ….။
ေျမာက္ျပန္ေလညွင္းနဲ႔အတူ
ဖြာက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္စေတြက
ပါးျပင္ကို ညင္သာစြာရိုက္ခတ္ေစတယ္
မညွာမတာ တိုက္ခတ္ေနဆဲ…ေလေျပေတြက
ငါ့ရင္ကို တိုး၀င္လာတယ္…
ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာကုိ.. ခံစားခဲ့ရေပမယ့္
ရင္ထဲမွာေတာ့…ပူေလာင္ေနဆဲပါပဲ….။