“သံလြင္မွတ္တမ္း”

တစ္ခါကဆီ ေရာက္ခဲ့ေပသည္

“ကရင္ျပည္နယ္”….

လမ္းမွျဖတ္သြား ပဲခူးအစ

ေညာင္ခါးရွည္ေလ ဆက္၍လွမ္းေန

ေတာင္ျပာတန္းေတြ ေတြ႕ျမင္ရေန

ကနဦးရဲ႕အစေလ….။

မွန္းေမွ်ာ္အေရာက္ ေတြးဆခ်င့္သည္

ေရာက္ပင္ေသာ္ျငား သထုံအပါး

နားခိုရာမွ ဖူးေတြ႕ျမင္ရ

ေရႊစာရံက သပၸာယ္ရႈမဆုံး

ၾကည္ႏူးျမင္ရ အထင္ကရ…..။

ေရွ႕ဆက္ကာေမွ်ာ္ ေတာင္ေပၚတေခၚ

ေပၚလာပါေသာ္ လွမ္းေတြ႕ျမင္ရ

ဘားအံျပည္ရဲ႕အလွ…။

ညွိဳ႕မႈိင္းကာေန ေတာင္တန္းေတြေလ

စိမ္းလန္းစိုေန ျမဴခိုးတေ၀ေ၀

သဘ၀တရားရဲ႕ အလွေတြ….။

ယာဥ္ဆက္ကာစီး အမွတ္ၾကည့္သည္

ေရာက္လုျပန္ၿပီ ေကာ့ကရိတ္ဆီ….။

လမ္းျဖတ္အၾကည့္ အေတြ႕ထိသည္

မဂၤလာဆင္ႏႊဲ ဓေလ့ထုံးတမ္း

ရိုးရာအဆင္ အျမင္သာလွ်င္

ေတြ႕ရပါလွ်င္ အၿပံဳးေတြပင္

ရင္ထဲဘ၀င္ၾကည္ႏူးမိပါသည္…။

ေတာင္ေပၚစကား ၀ဲသံအလွ

ျဖဴစင္တမွ် တိုင္းရင္းတို႔က

ဧည့္၀တ္ပ်ဴငွာ တလေပါ့ဟာ

စိမ့္၀င္ရသာ ရင္မွာစြဲတာ

တမ္းတမိတာ သူတို႔လက္ရာပါ…..။

ခ်ိဳၿမိန္သစ္သီး ဒူးရင္းသီးက

မေမ့ႏိုင္စရာ သထုံျပည္မွာ

ဘာသာတရား လြန္လႊမ္းမိုးတာ

ပ်ဴငွာယဥ္ေက်း သူတို႔ေလးေတြ

ေတာင္ယာလုပ္ကာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန….။

လြမ္းေတးဆိုေန ေဒါနေတာင္ေျခ

လွမ္း၍ၾကည့္ေန ဇြဲကပင္ေျမ…။

အေ၀းကဆီ က်န္ေနခဲ့ၿပီ

လြမ္းေနၿပီေလ သံလြင္ေရ…။

ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)

“ဂုဏ္ျပဳအလြမ္း”

“ေမေမ”….လို႔ ေခၚခြင့္ရတာ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္…သက္ဦးဆိုေတာ့ အရူးဆုံးပဲလို႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္၊ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ေမေမ၊ သမီးကို ေမေမလြယ္ထားခ်ိန္..အခ်ိန္ကာလေတြဟာ ၉လေသာ္မွ ၁၀လတာပင္ၾကာခဲ့ပါတယ္၊ ေမြးဖြားဆဲလုလု အခ်ိန္နာရီ (၁)ရက္ႏွင့္ ေန႔တ၀က္ပင္ၾကာခဲ့ေလၿပီ၊ ခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္၊ စပ္၊ ခါး၊ ပူ၊ ဖန္ စားခ်င္ေသာ္လည္း မစားသာ၊ အိပ္ပင္ေသာ္မွ မတတ္သာလွပါဘူး၊ သမီးရဲ႕ လမ္းဆုံးေတြ…ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ မဆုံးခင္မွာ အသိစိတ္ေတြကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္..။

သမီးရဲ႕အနား ဘယ္သူေတြမွမရွိသည့္တိုင္ေအာင္ ေမေမက အနားမွာရွိေနခဲ့တယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြခိုင္မာလာေအာင္၊ အသိတရားေတြ ရင့္က်က္လာေစရန္၊ လူ႔ေဘာင္အသိုင္းအ၀ိုင္း၀င္ဆံ့ေစရန္၊ ေျပာဆိုတတ္ေစရန္၊ ဆုံးမမႈေတြက ထပ္ကာထပ္ကာ၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္းရိုးစင္းမသြားသလို၊ မထပ္ေစႏိုင္ေသာ သတိေပးဆုံးမတားျမစ္မႈေတြကလည္း အႏႈိင္းမရခဲ့ ဘူးေပါ့၊ သမီးေလးရဲ႕ အေတြးအေခၚ..လိမၼာယဥ္ေက်းမႈေတြကို..သင္တန္းတက္စရာမလိုေအာင္ ေမေမက သြန္သင္ဆုံးမခဲ့တယ္၊ ပညာေရးေတြမွာ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစရေအာင္၊ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းေတြေျဖာင့္ျဖဴးလာေအာင္ အိပ္ယာ၀င္သတိေပးပုံျပင္ ေတြကလည္း အခါခါပဲေပါ့….။

ဘ၀ရဲ႕လမ္းမေပၚကို ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ေနရာမွာ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြနဲ႔အတူ စိတ္ထားျဖဴစင္စြာထားတတ္ဖို႔က ေမေမ့ရဲ႕ ေရွးရိုးလက္စြဲနဲ႔ ပင္ကိုယ္ဓေလ့စရိုက္ေလးဆိုရင္လည္း မွားႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး၊ တစ္ပါးသူကို ၾကည့္ေနဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ သတိမခ်ပ္ အၿမဲမွာခဲ့သူက “ေမေမရယ္”ပါ၊ ဘယ္ေနရာကိုသြားသြား…သမီးေလးအနားမွာအၿမဲ…ဒီအရြယ္ႀကီးလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ပါးျပင္ကို ဖြဖြေလးနမ္းကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သူကလည္း “ေမေမ”ပါ၊ ေလွ်ာက္ ေသာလမ္းေတြကို ယိုင္လဲမသြားရေအာင္၊ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာလမ္းေတြကို ဆက္ေလွ်ာက္ေစႏိုင္ခဲ့တာလည္း “ေမေမ”ပါ၊ ထမင္းပန္းကန္ျပားထဲက ထမင္းတို႔ကုိ… မေ၀ငွေလာက္ေသာ ဟင္းတုံးေလးတစ္တုံးျဖင့္ ဖဲ့မြေကၽြးခဲ့သူ၊ အႀကိဳက္ခ်င္းတူေသာ ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္ပါေစ....“ေမေမ”မစားပါဘူးလို႔ အခါခါျငင္းခဲ့ကာ…၀လင္ေသာအၿပံဳးေတြျဖင့္ ေကၽြးေမြးခဲ့တာလည္း “ေမေမ”ပါ။

ေလာကရဲ႕၀န္းက်င္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာထဲမွာ…သမီးေလးကတစ္ေယာက္တည္းပါ၊ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ အဆင့္အတန္း၊ ေနရာမ်ိဳးစုံ၊ ေလာကမ်ိဳးစုံေတြမွာ အႏၱရာယ္ေတြက်ေရာက္မလာေအာင္ ကာကြယ္ေရွ႕ရႈလို႔ ျမတ္ဘုရားေရွ႕မွာ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တာလည္း အခါခါပါ၊ ေလာကရဲ႕အဆိုးအေကာင္းေတြၾကားမွာ သမီးေလးအားငယ္ေနတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္ေပးတတ္ခဲ့သလို၊ မ်က္ရည္ေတြက်လာ ခဲ့ရင္လည္း…ထပ္တူမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ…အားေပးခ်ီးမြမ္းတဲ့စကားလုံးေတြကလည္း…မနည္းေတာ့ပါဘူး….။

“တစ္ခါကသူမႏွင့္…ရန္ကုန္”

လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္တာကာလတုန္းကေပါ့…သူမ မေယာင္မလည္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့မိသည္၊ မေယာင္ မလည္ဟုဆိုေသာ္ျငားလည္း လုံး၀မသိကာမွ်ေတာ့မဟုတ္၊ သိသင့္သည္မ်ားကိုေတာ့ သူမသိေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆိုသည္ ကို ၾကားဖူးခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါပင္…အေဖာ္မ်ားႏွင့္ သြားေရာက္လည္ပတ္ဖူးဟန္ရွိေသာ္လည္း…တစ္ေယာက္တည္း ဆိုျပန္ရင္ေတာ့ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထမိခဲ့သည္၊ ထိုေန႔က သူမခရီးစထြက္ခဲ့သည္…ညအခ်ိန္က အေတာ္ေလးေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွ်ပင္မျမင္ရ၊ သဲသဲကြဲကြဲလည္းရွိဟန္မထင္၊ ကားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားက အိပ္စျပဳေနၿပီ၊ ကားႀကီးတစ္စီးလုံးမွာေတာ့ ကားေမာင္းသူ၊ ကားေနာက္လိုက္သူတို႔၏ ကားအခ်က္ျပစကားသံမ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွ်ပင္မၾကားရေခ်။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေဆာင္းဦး ကာလဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အ၀င္ ေထာက္ၾကံ႕အေရာက္မွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေႏြးကနဲေနေအာင္ျဖစ္သြားရသည္။

သူမတို႔ကားဆိုက္သည့္အခ်ိန္က မနက္(၂)နာရီခြဲ၊ ကားေပၚမွအဆင္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေသာ ေစ်းသည္၊ ေစ်း၀ယ္မ်ားက ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားလို႔ေနၾကသည္၊ သူမ ဖ်တ္ကနဲၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔သြားမည့္ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီးေရာက္ရွိလာ ေတာ့သည္၊ ထိုကားေပၚမွ ေအာ္သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္၊ သူမတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူေသာ ေခၚသံတစ္ခုရယ္ပါ…

“သမိုင္း….ေစာ္ဘြားႀကီး….မဂၤလာဒုံ”ဆိုပါလား..ထိုသို႔ေအာ္သံၾကားၿပီးေနာက္ သူမသြားခ်င္သည့္ေနရာ မဂၤလာဒုံသို႔လိုက္ပါရန္ ထိုကားေပၚသို႔ အေျပးတက္ခဲ့လိုက္သည္၊ ကားေပၚတြင္လည္း ခရီးသည္ေတြက အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီလွည့္ၾကည့္မိရာ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူမရွိ၊ စကားေျပာမည့္သူပင္မေတြ႕ရေပ၊ သူမ စဥ္းစားမိလိုက္ပါသည္…“ေအာ္…ကိုယ့္ၿမိဳ႕နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့”ဟုဆို ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ပင္ ဆက္၍စီးလာခဲ့သည္….။

မဂၤလာဒုံကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ…မ်ားျပားရႈတ္ေပြလွေသာ လူမ်ား၊ အငွားယာဥ္မ်ားႏွင့္ ဘတ္(စ္)ကားမ်ားကလည္း အစီအရီ၊ သူမ  ခရီးဆက္ရမည္က မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံအ၀ိုင္းထိ…သူမတို႔ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့ ယာဥ္လိုင္းမ်ားက တသီးတသန္႔ႏွင့္သာ လူဦးေရကလည္း ထိုေလာက္မမ်ားျပား၊ မ်က္စိလည္စရာလည္းမရွိ၊ ခါးပုိက္ႏႈိက္၊ အလုအယက္မ်ားေပါမ်ားသည္ဟု ဆိုထားျပန္တာေၾကာင့္လည္း  မိမိတြင္ပါလာသည့္ဟန္းဘတ္အိတ္ကို ဂရုစိုက္ရျပန္ေသးသည္၊ အေတာ္အတန္ၾကာေတာ့…

“၈မိုင္…ဘူတာ…ေျမနီကုန္း…”ဟုဆိုၿပီး ေအာ္သံတစ္ခုၾကားလာရပါၿပီ..ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ကားေတြက သူမတို႔ၿမိဳ႕ကလိုမဟုတ္တာ ေတာ့ေသခ်ာေနၿပီ…တရၾကမ္းေမာင္း…တရၾကမ္းရပ္ပါပဲ…ကားေပၚသို႔ တက္မည္အျပဳတြင္..မ်ားလွေသာလူေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွပင္က်န္ေနခဲ့ရပါသည္..သူမစိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာေတာ့သည္…