“အခါေႏွာင္းခဲ့ေပမယ့္…သာဓုေခၚလိုက္ပါအေမ”

လာမည့္ (၂၀၁၃) ေမလဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က (၂၇)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ ဆိုးေနတုန္းပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္အသိပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့အေျဖကို ရွာမေတြ႕ခ့ဲမိ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူတို႔ေတြမွာ ေျပာစရာမရွိပါ ဘူး။ မမကလည္း အေဖနဲ႔အေမကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အလုပ္အေကၽြးျပဳသလို၊ ညီငယ္ေလးကလည္း တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ဆိုေပမယ့္ ညီေလးကေတာ့ ရတဲ့မုန္႔ဖိုးေလးေတြကို  စုေဆာင္းၿပီး၊ အ၀တ္အစားေတြ၀ယ္တတ္၊ အလွေတြျပင္တတ္သလို၊ ကြမ္း၊ အရက္၊ ေဆးလိပ္ေတြကိုလည္း ေသာက္ဖူးခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ မေကာင္းမွန္းသိတဲ့အရာေတြမို႔ ေရွာင္ၾကဥ္တတ္ခဲ့ျပန္တယ္ေလ။ ညီေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိခဲ့ရသလို ခ်စ္လည္းခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။

မမရဲ႕အသက္အရြယ္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့အရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အေဖနဲ႔အေမအနားမွာ တဖ၀ါးမွမခြါဘဲ သူတတ္တဲ့ အတတ္ပညာေလးနဲ႔ လစဥ္လတိုင္း ေထာက္ပံ့ေပးေနရွာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ၊အေမတို႔ရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းလိုလိုမွာ မမက အၿမဲရွိေနေပးခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးေတြတင္ေနရျပန္ တယ္ေလ။ ေမာင္ေလးေတြအေပၚမွာ သိတတ္ေကာင္းမြန္သလို၊ အစ္မဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ညီမွ်ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ခဲ့တဲ့ မမကိုလည္း ေလးစားခဲ့ရသလို ခ်စ္လည္းခ်စ္ခဲ့ရျပန္ပါေသးတယ္။