“တစ္မိုးေအာက္မွာဘဲေနပါရေစ”

 “ေမေမေရ..ေဖေဖေရ”
“ေမေမေရ..”
“ဟာ..အိမ္မွာ ဘယ္သူမွလည္းမရွိပါလားေနာ္..ဘယ္ေတြသြားကုန္ၾကတာလဲမသိဘူး..အိမ္တံခါးေတြလည္း ဖြင့္လို႔”
“ေမေမေရ..အိတုန္ အလုပ္ကျပန္လာပါၿပီ”
အိတုန္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚေနခ်ိန္ ေဒၚျမခက္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ ႏြမ္းလ်ေသာပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေခါင္းေပါင္းရင္း၊ ေခါင္းေပါင္းစကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ ေလးေလးပင္ပင္ျဖင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နဖူးမွေခၽြးစမ်ားကလည္း ေဒၚျမခက္၏ကိုယ္ေပၚသို႔ ေရမ်ားခ်ိဳးထား သလားဟုပင္ထင္မွတ္ရသည္။ ေခါင္းေပါင္းစပုဆိုးကို လက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီး စိုေနေသာေခၽြးမ်ားကိုသုတ္ရင္းက…
“ဟဲ့ သမီး..ဒီေန႔ အလုပ္ကျပန္လာတာ ေစာလွခ်ည္လား”
“ဟုတ္တယ္ေမေမေရ…ဒီေန႔ေလ အိတုန္ အေမ့ကို ေျပာစရာရွိတယ္သိလား၊ သတင္းေကာင္းေလးပဲ”
“အမေလး ဘာမ်ားတုန္း..ဆိုစမ္းပါအုံး”
“ဒီလ အိတုန္ လစာတိုးတယ္..သိလား”
“လစာတိုးေတာ့ ငါ့သမီးေလး ပိုၿပီးသုံးရတာေပါ့၊ အင္း.ေျပာမယ့္သာေျပာရပါတယ္ ငါ့သမီးေလးလည္း ရွာရသမွ် ပိုက္ဆံေတြလည္း ေမေမတို႔ကို ေပးရတာနဲ႔ပဲ အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲလွပါတယ္ကြယ္၊ ေမေမတို႔ကလည္း မေျပလည္လို႔သာ သမီးရဲ႕လုပ္စာကို စားေနရတာပါ ေမေမ့သမီးေလးကို သနားလာတယ္”
“ေအာ္..ေမေမရယ္…ေမေမက သမီးတို႔ကို ပညာေတြသင္ေပးလာတာေလ၊ ဒီအရြယ္ထိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ လာတာ၊ ခုေတာ့ သမီးတို႔ကတလွည့္ျပန္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ေလ..မဟုတ္ဘူးလား”
“ကဲကဲကဲ…ေမေမ့သမီးေလး..ေရခ်ိဳးဖို႔လုပ္ေတာ့ေနာ္…ေမေမ ညစာခ်က္လိုက္အုံးမယ္”
“အိတုန္လည္း ကူခ်က္ေပးမယ္ေလေမေမရဲ႕…ဘာဟင္းေတြခ်က္မွာလဲ..ေျပာ”
“ထုံစံအတိုင္းေပါ့သမီးရယ္… ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္ရယ္၊ ငါးေလးေတြေၾကာ္မယ္၊ ၿပီးရင္ ကင္းမႈံညႊန္႔ေလးနဲ႔ ေတာဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္ေလာက္ခ်က္မယ္ေလ”
“၀ါး…ဒီေန႔ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္သိလား…ဟင္းေတြကအရမ္းမိုက္”
ေဒၚျမခက္ႏွင့္အိတုန္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကစဥ္ ပုဆိုးတိုတို…ရႊံ႕ညႊံေတြ မဲမဲသဲသဲျဖင့္၊ လြယ္အိတ္တစ္လုံးကိုလည္း စလြယ္သိုင္းလြယ္ကာ၊ အိတ္ထဲမွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ စိမ္းစိမ္းစိုစို အရြက္မ်ားကိုလည္း အျပည့္အလွ်ံထည့္သိုလာေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုရင္သာေမာင္ႏွင့္ သားျဖစ္သူ ရဲေအာင္တို႔ ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ေဟ့..ျမခက္..ဒီမွာ လာယူပါအုံးကြာ..ကင္းမႈံညႊန္႔ေတြ၊ လယ္ထဲက ကန္စြန္းေလးေတြလည္း ခူးလာေသးတယ္ ကြ”
ေဒၚျမခက္တစ္ေယာက္ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲမွထြက္လာၿပီး…
“လာၿပီ ကိုရင္ေရ…လာၿပီ”
“သမီး အိတုန္ေရာ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ၿပီလား”
“ေရာက္ပါၿပီေတာ္..ေျပာရအုံးမယ္…ဒီလ ရွင့္သမီး လစာတိုးတယ္တဲ့”
“ဟာ..ဟုတ္လား.. ၀မ္းသာစရာပဲေပါ့၊ အင္း..သူကသာ လခေလးတိုးတာ..တို႔တေတြက လိုက္သုံးေနတယ္ဆို ေတာ့၊ သမီးခမ်ာလည္း မစုမိမေဆာင္းမိရွာပါဘူး”
ကိုရင္သာေမာင္၏ အသံကိုၾကားသူ သားျဖစ္သူရဲေအာင္က ငါးေလးေတြေရေဆးရင္းျဖင့္ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ သည္။
“ေအာ္..ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ကလည္း…မမကေလ ဘာမွစုစရာမလိုဘူးသိလား..သူက အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာေလ.. ဟဲဟဲ”
“ဟားဟား..ဟားဟား..ဟားဟား”
သားျဖစ္သူ ရဲေအာင္၏စကားကိုၾကားသည္ႏွင့္ တအိမ္သားလုံး၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ အိတုန္တို႔ တအိမ္လုံး တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးသည္ႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုယ္စီျဖင့္ အလုပ္ရႈတ္တတ္သည္၊ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မရွိေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင့္သာေနၾကရသည္။
“အိတုန္ေရ…သမီး…ထမင္းစားဖို႔ျပင္ေတာ့”
“ဟုတ္ ေမေမ”
လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မရွိေသာ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အိတုန္တို႔မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးျပင္ဆင္ၾကသည္၊ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ မိသားစုေလးေယာက္စုံညီေသာအခ်ိန္တြင္..
“ကဲ..ထမင္းစားၾကစို႔”
“အင္း..ဒီေန႔ သမီးအိတုန္ ေစာေစာျပန္ေရာက္လို႔..ထမင္းလက္ဆုံစားရတာ..မဟုတ္ရင္ မိသားစုေတြ ထမင္းစားရတာ ဘာလိုမွန္းကိုမသိပါဘူး၊ ဒီေန႔ေတာ့ ထမင္းစားရတာ တယ္အရသာရွိတယ္ေဟ့”
အိတုန္၏အေဖက ထမင္းစားရင္းမွပင္ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္မျဖစ္သူကလည္း ေမာင္ျဖစ္သူ ရဲေအာင္အား ရယ္စရာေလးေႏွာၿပီး ေနာက္ေတာက္ေတာက္လုပ္လိုက္ေသးသည္…
“ဟဲ့ ေမာင္ေလး..ငါတို႔အိမ္က ဒီေလာက္ဆင္းရဲတာ..ၿပီးေတာ့ နင့္နာမည္ကို အေမတို႔ကလည္း မွည့္ေပးထား တာ ရဲေအာင္တဲ့၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားနာမည္ႀကီး..နင္ လယ္မလုပ္ဘဲ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရမွာဟ”
“ဟာ..မမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ ရုပ္ရွင္မင္းသားရဲေအာင္ ငိုေနမွာစိုးလို႔ပါဗ်”
“ဟားဟား…ဟားဟား…ဟား..ဟား..”
တိတ္ဆိပ္ေနေသာ မိုးညရဲ႕အေမွာင္ထုက လြမ္းစရာေကာင္းလွသည္။ တိမ္သားေတြက တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ ေျပးလႊားေနသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းေတြကင္းပတဲ့ဘ၀ဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါ၊ ေအးခ်မ္းၿပီး၊ ေပ်ာ္စရာေတြျဖင့္ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလးကို အိတုန္မက္ေမာလွပါသည္။ ဂုဏ္ဓနေတြၾကြယ္၀လွတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြၾကားမွာ အိတုန္တို႔ဘ၀က ပကတိအလွတို႔ျဖင့္ရွိေနသည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္မွာ ၾကယ္ေတြကေပ်ာက္လို႔ ညိဳ႕ေနသည့္မိုးသားထက္မွ မိုးေတြကရြာသြန္းေနေခ်ၿပီ။ ေခါင္မလုံေသာ သက္ကယ္အိမ္အေပါက္ေလးမ်ားမွ ယိုစီးက်လာေသာ မိုးေရစက္ေတြက အိတုန္၏ ညသန္းေခါင္ယံအိပ္စက္ ျခင္းကို တန္႔လန္႔ေနခဲ့သည္။ ေခါင္မလုံခဲ့ေပမယ့္ အိတုန္တို႔မိသားစုဘ၀ေလး ခုလိုေပ်ာ္ရႊင္ေနရသည္က စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာတစ္ခုပင္ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။
မနက္မိုးေသာက္လင္းျပန္ေတာ့ အိတုန္အလုပ္သြားရေတာ့မည္။ အလုပ္မသြားခင္ သံေသတၱာထဲတြင္ထည့္ထား ေသာ စာအုပ္ေလးထဲမွ တစ္ေထာင္တန္ေလးေတြကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အတန္ငယ္ၾကာမွ အိမ္ထဲမွထြက္ လာကာ…
“အေမ…ေရာ့ ဒါ သမီးစုထားတဲ့လက္က်န္ပိုက္ဆံေလးထဲက တစ္ေသာင္း…အိမ္ေခါင္မိုးဘို႔ ယူထားလိုက္ေနာ္၊ ညတုန္းက မိုးေတြကရြာေတာ့ သမီးတို႔အိမ္ေခါင္က မိုးနဲနဲယိုေနတယ္ေလ..အေဖ့ကိုလည္း ေျပာလိုက္အုံးေနာ္”
“ေအးပါ သမီးရယ္”
“ဒါဆို…အိတုန္သြားေတာ့မယ္”
အလုပ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ဆိုင္သန္႔ရွင္းေရးမ်ားလုပ္ၾကရသည္၊ အလုပ္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာလည္းရွိ သည္။ အိတုန္လုပ္ရသည္က ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္မိတၱဴဆိုင္တြင္ စာစီစာရိုက္လုပ္ငန္းသာျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္အခ်ိန္ တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုေ၀းၿပီး နားေနခ်ိန္တြင္..အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွ စာရြက္တစ္ရြက္အား လွမ္းေပးခဲ့ၿပီး…
“ညီမ..ဒီစာရြက္ေလးမိတၱဴဆြဲခ်င္လို႔ပါ”
“ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့အစ္မ..ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ကူးမလဲ”
“အေစာင္(၄၀)ေလာက္အစ္မ…၊ ေအာ္..ၿပီးေတာ့ ညီမတို႔ဆိုင္မွာလည္း ဒီေၾကာ္ျငာေလး ကပ္ခ်င္လို႔..ရမလား မသိဘူး”
“ဟုတ္…ရပါတယ္အစ္မ…”
“ညီမတို႔လည္း (၁)ေစာင္ေလာက္ယူထားလိုက္ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့အစ္မ”
ထိုအမ်ိဳးသမီးေပးလာေသာစာရြက္ကို အိတုန္လွမ္းယူဖတ္ၾကည့္မိသည္၊ မေလးရွားကုမၸဏီတစ္ခုမွ အလုပ္ေခၚ စာျဖစ္သည္။ အိတုန္ထင္ျမင္ခ်က္ဆိုလွ်င္ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ ေအးဂ်င့္ျဖစ္ပုံရသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ဘာတစ္ခုမွ်ျပန္မေမးဘဲ အိတုန္ တိတ္တိတ္ေလးေနလိုက္သည္။
“အင္း..မေလးရွားဆိုေတာ့…၀င္ေငြကလည္း မနည္းဘူးပဲရမွာ..ၿပီးေတာ့ သူက အရစ္က်နဲ႔သြင္းရမွာ.. ဟိုေရာက္တဲ့အထိ သူတို႔ကအကုန္စီစဥ္ေပးမွာ..အလုပ္ရေတာ့မွ အေၾကြးေတြဆပ္ရမွာဆိုေတာ့..အင္း.. အေတာ္ပဲ.. အိတုန္သြားလုပ္မယ္..ဒါမွ အေဖနဲ႔အေမကို ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးေပးလို႔ရမွာ”ဟု အိတုန္တစ္ ေယာက္တည္း စိတ္ထဲေတြးမိၿပီး တိတ္တိတ္ေလးသေဘာေတြက်ေနမိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိတုန္ အေဖႏွင့္အေမကို အေၾကာင္းစုံရွင္းျပလိုက္သည္။ အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုေတာ့ ခြင့္မျပဳ၊ သို႔ေပမယ့္ အိတုန္က အျပင္းအထန္သြားခ်င္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ.. အိတုန္ ၾကံစည္ေတြးေတာေနလိုက္သည္။
“သမီးရယ္..ႏိုင္ငံျခားကိုေတာ့မသြားပါနဲ႔…အေမတို႔မိသားစုေတြ အဆင္ေျပေနတာပဲေလ.. သူမ်ားေတြလို မခ်မ္းသာေပမယ့္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ပါတယ္”
“အေမတို႔ စိတ္မခ်ပါဘူး သမီးရယ္..ၿပီးေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တစ္ေယာက္တည္း”
“အေမကလည္း အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ျမန္မာဆိုတာေတြေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သမီးတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး..သူမ်ားေတြလည္း ဒီလိုဘဲသြားေနၾကတာပဲေလ”
“အေဖနဲ႔အေမရယ္..ဒီတခါေတာ့ သမီးကိုခြင့္ျပဳပါေနာ္”
အတန္တန္မသြားပါနဲ႔လို႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ဆႏၵျပင္းထန္ေနေသာ အိတုန္တစ္ေယာက္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏အကူအညီျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္၊ ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး ကြင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ဆိုင္တြင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္၊ မ်က္မွန္းတန္းမိသလိုရွိေတာ့ အိတုန္ၿပံဳးျပမိခဲ့သည္၊ ကားေပၚမွအဆင္း ခရီးေဆာင္အိတ္ကို မႏိုင္တႏိုင္ျဖင့္ သယ္မၿပီး ထြက္အလာ..
“ညီမေလးက…အိတုန္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္..အစ္မ..အစ္မက…”
“အစ္မနာမည္က ခင္စန္းျမင့္ပါ၊ ဟိုတခါ မွတ္မိေသးလားမသိဘူး..ညီမေလးတို႔ဆိုင္ကို တေခါက္ေရာက္ခဲ့ေသး တယ္ေလ”
“ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့အစ္မ…ဒါနဲ႔..အစ္မက…”
“ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အစ္မကိုလာႀကိဳခိုင္းလို႔ေလ…ၿပီးေတာ့ ညီမက မေလးရွားကို အလုပ္သြား လုပ္မယ္မဟုတ္လား..အစ္မကူညီလို႔ရတယ္ေလ”
“ဟယ္….ဟုတ္တာေပါ့ အစ္မရဲ႕…ဒါနဲ႔ အစ္မက ဘယ္လိုသိေနတာလဲဟင္”
မခင္စန္းျမင့္ဆိုသူက အသက္(၃၀)ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္၊ အရပ္ကပုပု၊ အသားကမဲမဲ၊ ဆံပင္ကိုက်စ္လစ္စြာ စုစည္းထားၿပီး၊ ေျခေထာက္တြင္စီးထားေသာဖိနပ္မွာ တစ္လက္မသာသာအျမင့္ရွိသည္။ စမတ္က်ေသာအ၀တ္အစားတို႔၀တ္ကာ ယုံၾကည္မႈတို႔အျပည့္ရွိသေယာင္ေယာင္ပင္၊ ထိုသို႔ေတြးေနခိုက္ပင္..
“လာေလ…ညီမ..သြားစို႔”
“ဘယ္ကိုလဲ..အစ္မ..”
“ညီမပဲ မေလးရွားကို အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆို”
“ေအာ္…ဟုတ္သားပဲ..”
အိတုန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို တေခါက္တေလမွပင္ ေရာက္ဘူးခဲ့သူမဟုတ္ပါ၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖင့္ လိုက္ပါလာခဲ့မိသည္။ ကားေတြက နယ္ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူ ရႈတ္ေထြးလွသည္၊ လမ္းျဖတ္လို႔ပင္မရႏိုင္။ တိုက္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုထဲသို႔ေရာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။
“လာ..ညီမ…”
“ဟုတ္ကဲ့…အစ္မ..ဒါ အစ္မအိမ္လားဟင္”
“ဟုတ္တာေပါ့..ညီမရဲ႕.”
“၀ါး…အစ္မတို႔အိမ္ကလည္း မိုက္တယ္ေနာ္..
“ကဲ..ငါ့ညီမေရ…ေအးေအးေဆးေဆးသာအနားယူေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့..အစ္မ”
အိတုန္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ခဲ့တာ (၃)ရက္ေျမာက္ေတာင္ျဖစ္သြားၿပီ၊ ခုခ်ိန္ထိလည္း ထူးျခားမႈရွိမလာ၊ မခင္စန္းျမင့္ကို ေမးအုံးမွဘဲေလဟုဆိုၿပီး..
“အစ္မ…ညီမ ဘယ္ေတာ့ မေလးရွားကိုသြားရမလဲဟင္”
“မနက္ျဖန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သြားရေတာ့မွာပါ”
“ေအာ္…”
ညေနမိုးခ်ဳပ္လို႔ မခင္စန္းျမင့္ကိုလည္းမေတြ႕မိ၊ ဘယ္မ်ားသြားသလဲဟု ရွာေဖြေနရာ၊ တံခါးေခါက္သံဆီသို႔ အိတုန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္…
“ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္”
တံခါးကို ဆြဲအဖြင့္မွာေတာ့…၀ုန္းကနဲဆို လူကို၀င္လုံးလာေသာ လူတစ္ေယာက္၊ ဘယ္သူမွန္းမသိ..
“ရွင္..ရွင္ဘာလုပ္တာလဲ..ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္…”
“ဟားဟား….ဟား…ဟား…ဟားဟား…”
လူႀကီး၏ရယ္သံက မည္သူမွေခၚ၍လည္း ၾကားႏိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့ပါ..
“အစ္မေရ..အစ္မ…ကယ္ပါအုံး…လုပ္ပါအုံး….”
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ မခင္စန္းျမင့္ပါ ၀င္လာၿပီး…..
“အဟား….ဟား…ဟား….မေလးကိုသြားမယ္ဆို…သြားေလ…ဟားဟား…”
ရယ္သံတို႔ႏွင့္အတူ အခန္းတစ္ခုလုံးက အေမွာင္ထုတို႔စိုးမိုးသြားခဲ့ေလၿပီ….
“အား…အား…အား….ဟာ…ဟာ…”
အိတုန္ ေအာ္သံတို႔ႏွင့္အတူ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ မိုးက ေ၀သီေ၀လင္းအခ်ိန္ေလး..ရြာေနေသာမိုးတို႔က မစဲႏိုင္ေသးပါ။….အတန္ငယ္ၾကာေတာ့မွ အိတုန္ ရင္ဘတ္ကို အသာေလးဖိညွစ္လိုက္ၿပီး…အသက္ခပ္ျပင္းျပင္းေလးရႈထုတ္လိုက္ၿပီးမွ….အၿပံဳးကေလးတစ္ခုစိုးမိုးလာခဲ့သည္…
“ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္မက္ေနတာပါလား….“အင္း” အဲ့ဒီလိုအိပ္မက္ဆိုးႀကီးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မမက္ခ်င္ ေတာ့ပါဘူး၊ ငါ့ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့မိသားစုအရိပ္ေလာက္ ဘယ္ေနရာမွမေကာင္းပါဘူး၊
“အေမနဲ႔ အေဖတို႔ေရ” အိတုန္ ဒီတသက္ေလ ေဟာဒီ မိုးမလုံတဲ့ သက္ကယ္မိုး ထရံကာအိမ္ေလးထဲမွာဘဲ “အေမတို႔အေဖတို႔နဲ႔ တစ္မိုးေအာက္ထဲမွာဘဲ အတူတူေနေတာ့မယ္ေနာ္”

(စိတ္ကူးႏွင့္ႏွလုံးသား အႏုပညာကိုပုံေဖာ္ဖန္တီးသည္။)

ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)