“သူတို႔ေမတၱာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္တဲ့လား”

ညေန(၆)နာရီထိုးလို႔ ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္သြားေနၾကတဲ့လူေတြ၊ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး၊ မိတ္ကပ္ေလးေအးေအးျဖင့္ စားၾကေသာက္ၾကရွိေနခ်ိန္၊ ကၽြန္မကေတာ့ နံနက္ခင္း လိမ္းျခယ္ထားခဲ့ေသာ ပါးျပင္မွပါးကြက္ေလးမ်ား ပ်က္ျပယ္လို႔၊ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြလည္း လြင့္ျပယ္ၿပီး အလုပ္ခြင္မွ ျပန္လာခ်ိန္ေပါ့။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ တ၀ီ၀ီျဖင့္ သြားလာေနၾကေတာ့ သဘာ၀ေလႏုေအးရဲ႕ ရနံ႔ကိုေတာင္ ရႈရႈိက္မိပုံမေပၚခဲ့မိပါဘူး။

အိမ္ျပန္လမ္းကိုအခ်ိဳး၊ ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းမႀကီးေပၚအေရာက္မွာေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းစိမ္း စိမ္းေလးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ခတ္လာတဲ့ သဘာ၀ေလႏုေအးေအးေလးက ကၽြန္မရ႕ဲ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြကိုပင္ ဖုံးလႊမ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ရေပမယ့္လည္း အိမ္ကိုပဲ တမ္းတမ္းတတျပန္ခ်င္ခဲ့တာ သဘာ၀လို႔ပဲ ေခၚဆိုရမလား။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္အ၀င္၀ေရာက္မွာေတာ့ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုပဲ အရာအားလုံးက ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသတိရလိုက္မိသည္က ေတာ့ အဆိုေတာ္ဘိုျဖဴသီဆုိခဲ့တဲ့ အေမ့ရုပ္ရည္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုပါပဲ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အေဖကလည္း ရုန္းကန္၊ အေမကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္နံေဘးေလးမွာ လက္ႏွီးစုတ္ေလးတစ္စုတ္ကိုကိုင္ရင္းကပဲ..

“အေဖေရ…အေမေရ”လို႔ ေခၚသံၾကားရုံမွ်နဲ႔ပင္ ေမာပန္းေနသည့္ၾကားမွ..“ေဟ”လို႔ တစ္လုံးတည္းထူးခဲ့ျပန္ပါ တယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ေႏြးေထြးႀကိဳဆိုျခင္းပုံရိပ္တစ္ခုရယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အေဖကတစ္လွည့္ အေမကတစ္ဖုံ ေခၽြးတလုံးလုံး၊ အိုးမဲေတြတေပေပ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကရေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့ အေဖနဲ႔အေမဟာ ကမၻာေပၚမွာ အလွဆုံးေသာရတနာေတြပါပဲေလ။ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕အၿပံဳးေတြက လ၀န္းပမာလုိ႔ ဆိုရမွာပါ။ အသက္ေတြႀကီးရင့္လာၾကၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔အေမက အထီးက်န္ဆန္ရပ္၀န္းဆီကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေရာက္လို႔လာခဲ့ ျပန္ပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္မလည္း ေန႔စဥ္လို သူတို႔ေတြရဲ႕ ပါးႏွစ္ဖက္ကို နမ္းရႈံ႕ရင္းျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ အထီးက်န္မႈေလးေတြကို ေျဖသိမ့္ေပးေနတတ္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ညစဥ္လုိ တယုတယနဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ရင္း သူတို႔ရ႕ဲရင္ခြင္ေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေစခဲ့ပါၿပီ။

နံနက္ခင္းမိုးေသာက္ယံ..ကၽြန္မ အလုပ္သြားခ်ိန္တိုင္းမွာ အေဖ့ရဲ႕လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျခင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေတာ့ မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာ ေမတၱာကမၻာငယ္ေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္မအေ၀းဆုံးကိုေရာက္သည္အထိ သူ႔ရ႕ဲ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြဟာ ရပ္တန္႔လို႔မသြားခဲ့ေသးပါဘူး။ “အေဖရယ္”လို႔ ကၽြန္မရင္တြင္းမွ တီးတိုးစကား သံေတြက အေဖ မၾကားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ ရြတ္ဆိုေနၿမဲပါပဲ။

အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ရင္ခြင္ကမၻာေလးက လုံၿခံဳမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈဆိုတဲ့ ေမတၱာေတြ အတိုင္းထက္အလြန္ ကၽြန္မကို ေပးစြမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေပးသူႏွင့္ခံယူသူ၊ ေပးသူရွိေပမယ့္ ခံယူသူတို႔က နားလည္စြာမခံယူႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒီလိုေႏြးေထြးမႈေတြကို သိႏိုင္လာပါအုံးမည္လား။ ေမတၱာဆိုတာ လူေတြေျပာတတ္ခဲ့၊ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့ (၅၂၈)၊ (၁၅၀၀)ဆိုရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ဆိုေတာ့ ေပးေ၀သူ၊ လက္ခံသူေတြရဲ႕အၾကားမွာ နားလည္ခံယူ တတ္မႈေတြ၊ တူညီမႈေတြရွိေနမွသာ ေမတၱာရဲ႕အတိမ္အနက္ဆိုတာေတြကို သိျမင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးသိ လာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ေမတၱာေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားလို႔ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အရြယ္ေတြႀကီးရင့္လာ ၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ရင္တြင္းမွ အားကိုးႀကီးမႈ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြနဲ႔အတူ အနားမွာရွိေနေစခ်င္ေသာဆႏၵတို႔က ရင္တြင္းမွ ဖြင့္ဟမေျပာခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း၊ သူတို႕၏မ်က္၀န္းေတြက စကားေျပာေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႕ ေနခဲ့ရတယ္ေလ။ “သမီးေလးသာမရွိရင္”ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕စကားသံေလးေတြကလည္း ကၽြန္မကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ ေစခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္မရရွိခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတြကလည္း အႏႈိင္းမဲ့ပါပဲ။ အေဖ၊အေမနဲ႔အတူ ထမင္းလက္ဆုံ စားခြင့္ရခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကလည္း မဟာအခြင့္အေရးတစ္ခုလို႔ ခံစားမိခဲ့ရျပန္ပါေသးတယ္။

ခ်စ္ေသာအေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ ေမတၱာေတြကို ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေအးခ်မ္းေစ ေသာအရိပ္၊ ခိုလႈံရာႀကီးမားလွတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာေတာ္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ မ်က္ရည္တစ္စက္တို႔ကလည္း ႏွလုံးသားကို ဆို႔နင့္ေနေစခဲ့ျပန္ပါၿပီေလ….။

(သူတို႔၏ေမတၱာကို ျမင္ႏိုင္ၿပီး၊ နားလည္ႏိုင္ၾကပါေစ။)

ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)