လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္တာကာလတုန္းကေပါ့…သူမ
မေယာင္မလည္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့မိသည္၊ မေယာင္ မလည္ဟုဆိုေသာ္ျငားလည္း
လုံး၀မသိကာမွ်ေတာ့မဟုတ္၊ သိသင့္သည္မ်ားကိုေတာ့ သူမသိေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆိုသည္ ကို
ၾကားဖူးခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါပင္…အေဖာ္မ်ားႏွင့္ သြားေရာက္လည္ပတ္ဖူးဟန္ရွိေသာ္လည္း…တစ္ေယာက္တည္း
ဆိုျပန္ရင္ေတာ့ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထမိခဲ့သည္၊ ထိုေန႔က သူမခရီးစထြက္ခဲ့သည္…ညအခ်ိန္က အေတာ္ေလးေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့
ဘာမွ်ပင္မျမင္ရ၊ သဲသဲကြဲကြဲလည္းရွိဟန္မထင္၊ ကားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားက အိပ္စျပဳေနၿပီ၊ ကားႀကီးတစ္စီးလုံးမွာေတာ့
ကားေမာင္းသူ၊ ကားေနာက္လိုက္သူတို႔၏ ကားအခ်က္ျပစကားသံမ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွ်ပင္မၾကားရေခ်။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေဆာင္းဦး ကာလဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အ၀င္ ေထာက္ၾကံ႕အေရာက္မွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး
ေႏြးကနဲေနေအာင္ျဖစ္သြားရသည္။
သူမတို႔ကားဆိုက္သည့္အခ်ိန္က
မနက္(၂)နာရီခြဲ၊ ကားေပၚမွအဆင္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေသာ ေစ်းသည္၊ ေစ်း၀ယ္မ်ားက ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားလို႔ေနၾကသည္၊
သူမ ဖ်တ္ကနဲၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔သြားမည့္ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီးေရာက္ရွိလာ ေတာ့သည္၊
ထိုကားေပၚမွ ေအာ္သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္၊ သူမတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူေသာ ေခၚသံတစ္ခုရယ္ပါ…
“သမိုင္း….ေစာ္ဘြားႀကီး….မဂၤလာဒုံ”ဆိုပါလား..ထိုသို႔ေအာ္သံၾကားၿပီးေနာက္
သူမသြားခ်င္သည့္ေနရာ မဂၤလာဒုံသို႔လိုက္ပါရန္ ထိုကားေပၚသို႔ အေျပးတက္ခဲ့လိုက္သည္၊ ကားေပၚတြင္လည္း
ခရီးသည္ေတြက အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီလွည့္ၾကည့္မိရာ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူမရွိ၊ စကားေျပာမည့္သူပင္မေတြ႕ရေပ၊
သူမ စဥ္းစားမိလိုက္ပါသည္…“ေအာ္…ကိုယ့္ၿမိဳ႕နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့”ဟုဆို ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ပင္
ဆက္၍စီးလာခဲ့သည္….။
မဂၤလာဒုံကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ…မ်ားျပားရႈတ္ေပြလွေသာ
လူမ်ား၊ အငွားယာဥ္မ်ားႏွင့္ ဘတ္(စ္)ကားမ်ားကလည္း အစီအရီ၊ သူမ ခရီးဆက္ရမည္က မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံအ၀ိုင္းထိ…သူမတို႔ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့
ယာဥ္လိုင္းမ်ားက တသီးတသန္႔ႏွင့္သာ လူဦးေရကလည္း ထိုေလာက္မမ်ားျပား၊ မ်က္စိလည္စရာလည္းမရွိ၊
ခါးပုိက္ႏႈိက္၊ အလုအယက္မ်ားေပါမ်ားသည္ဟု ဆိုထားျပန္တာေၾကာင့္လည္း မိမိတြင္ပါလာသည့္ဟန္းဘတ္အိတ္ကို ဂရုစိုက္ရျပန္ေသးသည္၊
အေတာ္အတန္ၾကာေတာ့…
“၈မိုင္…ဘူတာ…ေျမနီကုန္း…”ဟုဆိုၿပီး
ေအာ္သံတစ္ခုၾကားလာရပါၿပီ..ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ကားေတြက သူမတို႔ၿမိဳ႕ကလိုမဟုတ္တာ ေတာ့ေသခ်ာေနၿပီ…တရၾကမ္းေမာင္း…တရၾကမ္းရပ္ပါပဲ…ကားေပၚသို႔
တက္မည္အျပဳတြင္..မ်ားလွေသာလူေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွပင္က်န္ေနခဲ့ရပါသည္..သူမစိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာေတာ့သည္…
“ေၾသာ္..ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာဆို
ဒီလို လုတက္စရာမလိုပါဘူး”လို႔ေလ..ဒီလိုနဲ႔ ကားေပၚသို႔အေရာက္ ထိုင္စရာထိုင္ခုံရွာရပါတယ္…ထိုင္ခုံ
ဆိုလို႔ လြတ္သည့္ခုံ မည္၍မည္မွ်ပင္မရွိပါ..လူအုပ္ၾကားထဲ အတင္းတုိး၀င္မိၿပီး ကားက “ကၽြီ”ကနဲဆိုၿပီး
ဘရိတ္အုတ္လိုက္ေတာ့ သူမခႏၶာကိုယ္ ယိမ္းကနဲဆို လဲက်မတတ္ျဖစ္လာေတာ့..အျခားေဘးမွ ခရီးသည္တစ္ဦးက
…
“အစ္မေလးကလည္း..အေပၚမွာ လက္ကိုင္ကြင္းေလးရွိတယ္ေလ….အဲ့ဒီကိုကိုင္ထားလိုက္”ဟုဆိုၿပီး
သူမလည္း ရွက္စႏိုးျဖင့္ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိရာ…စတီးလက္တန္းေလးေပၚမွာ ပလတ္စတစ္ကြင္းအ၀ိုင္းေလးေတြက
တြဲေလာင္းက်လ်က္ျဖစ္ေနပါ တယ္…သူမကိုင္မည္ဟု လက္ကိုေျမွာက္ၾကည့္လိုက္ရာ သူမအရပ္ႏွင့္
အေတာ္ပင္လွမ္းေန၍ ေသခ်ာစြာပင္ ဆုပ္ကိုင္ထား ခဲ့ရေတာ့ပါသည္…။ ဒီလိုျဖင့္…သြားမည့္ခရီး
ေရာက္မည္ေလာ..ေရာက္မည္ေလာဟုလည္း နားကစြင့္ရပါေသးသည္.. ေဘးမွပါလာခဲ့ေသာ အထုတ္ႀကီးကလည္း
မည္သူမွ်ပင္ ကူညီရမည္မသိ… ဘာသိဘာသာႏွင့္ပင္ေနတတ္ခဲ့ၾကသည္… ခရီးတ၀က္အၾကာမွာေတာ့ သူမ
စိတ္ကေလးအေတာ္ဆိုးလာသည္…
“ေအာ္..ရန္ကုန္…ရန္ကုန္…ဒါလားဟဲ့”ဟုဆိုၿပီး
စိတ္ထဲမွ ႀကိမ္း၀ါးေနမိေတာ့သည္…၊ ၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္လာသည္ႏွင့္ပင္..လူဦး ေရက ၿမိဳ႕အစႏွင့္ပင္မတူေတာ့ပါ..၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားကလည္း
အေတာ္ပင္ကြာျခားေနလွသည္…စကတ္အတို..အက်ပ္… အခ်ိဳ႕ေတြက ေပါင္အလယ္မီနီစကတ္မ်ားႏွင့္…အခ်ိဳ႕ကလည္း
ဂ်င္းပင္ေဘာင္းဘီအရွည္မ်ား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြတင္ မကပါ.. မ်က္ႏွာအျပင္အဆင္မ်ားကလည္း
သူမတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူ…ဘတ္(စ္)ကားလူအုပ္ၾကားကေန သူမွ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္… သရီးစတပ္ဆံပင္အေျဖာင့္အတိုေလးနဲ႔…ေကာင္မေလးရဲ႕
အခ်ိဳးအစားေလးကလည္း ေျပျပစ္ေနတာပဲ၊ ၀တ္ထားသည့္ဒီဇိုင္းေလး ကလည္း ခပ္မိုက္မိုက္..မီနီစကတ္ဂ်င္းအတိုေလးကို…အလယ္က
အက္ေၾကာင္းေလးခြဲထားေသးသည္…သူမ သေဘာေတြ က်ေနမိသည္…စိတ္ထဲမွလည္း တီးတိုးေရရြတ္ေနလိုက္မိသည္…
“လွလိုက္တာ…ငါနဲ႔မ်ား ဘာမွမဆိုင္ပါလား”ဟု
သူမစီးလာေသာကားက ထိုေကာင္မေလး၏ေရွ႕သို႔ ေက်ာ္တက္လာခဲ့ၿပီ..စပ္စုခ်င္ ေနေသာစိတ္တို႔က
တားမရခဲ့ၿပီ…စတီးလက္ယန္းတန္းကို ကိုင္တြယ္ထားရသည့္လက္ကလည္း နာလွၿပီ…သူမသမင္လည္ျပန္
လွည့္အၾကည့္မွာေတာ့..ေကာင္မေလး၏၀တ္စားဟန္တို႔က…ရူပကာႏွင့္ပင္လိုက္ဖက္မႈမရွိ…သူမတစ္ခ်က္ကေလးၿပံဳးလိုက္မိသည္..
ၿပီးေနာက္…
“ေအာ္…ေခတ္နဲ႔အညီ…ေခတ္နဲ႔အမွီဆိုတာ…ဒါကိုေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕ေလ…”ဟုဆိုၿပီး
ကားေနာက္လိုက္သူ၏ မွတ္တိုင္ အတက္ အဆင္းေအာ္သံကို နားစြင့္ေနမိလိုက္ေတာ့သည္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့..
“ၿမိဳ႕ထဲသမားေတြ…ေရာက္ၿပီေနာ္”ဟု
ကားသမား၏ေအာ္သံသဲ့သဲ့တို႔က သူမ၏နားသို႔ တိုက္ရိုက္ၾကားလိုက္ရခ်ိန္..ကားေပၚမွ ဆင္းမည္အျပဳတြင္ေတာ့…
“လာ..လာ..လာညီမေလး…၊ ဒီကအစ္ကိုတို႔က…ျမန္ျမန္ဆင္းေလ…ၾကည့္မေနနဲ႔…ၾကည့္မေနနဲ႔…ခုမွေတြ႕ဘူးတာမဟုတ္ဘူး…”
ထိုကားသမား၏ အျပဳအမူ..အေျပာအဆိုကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ သူမ ၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားခဲ့သည္…ထို႔ေနာက္
ကားဆရာ ရပ္ေပးသည့္လမ္းမေရွ႕တည့္တည့္ကို ေလွ်ာက္သြားမိသည္၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာမဟုတ္မွန္း
စိတ္ကသိလိုက္ရသည္၊ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕လမ္းခ်ိဳးေလးက အသက္ေလးဆယ္အရြယ္လူႀကီးကို ေမးၾကည့္လိုက္သည္..
“ဦးေလး..တရားရုံးခ်ဳပ္ကို
ဘယ္ကေနသြားရမလဲ”
“တူမႀကီး…ဒီဘက္ေလးကိုသြားလိုက္ေနာ္…”
ထိုလူႀကီးေျပာသည့္
ဒီဘက္ေလးဆိုသည္ကို သူမနားမလည္…ဒါႏွင့္ပင္ သူမေလွ်ာက္လာသည့္လမ္းႏွင့္ မနီးမေ၀းမွ လမ္းဆုံတစ္ခုကို
ေလွ်ာက္လာမိသည္..သူမကို လူေတြက၀ိုင္းၾကည့္ေနသည္၊ မ်က္ႏွာထားတည္တည္ႏွင့္ပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္၊
ေျခလွမ္းငါးလွမ္းသာသာမွ်ေလာက္မွာေတာ့ သူမသြားခ်င္သည့္ေနရာမဟုတ္ျပန္..တစ္ခုခုေတာ့ သတိထားမိခဲ့ျပန္သည္၊
ပန္းျခံအ၀ိုင္းႀကီးနားတြင္ လွည့္ပတ္ေနမိသည္..သူမအဖို႔ အေတာ္ပင္ခရီးၾကမ္းလွသည္ထင္သည္၊
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ အေတြးတစ္ခု တို႔ကစိုးမိုးထားျပန္သည္…၊ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျခင္းဆိုတာ..ထိုအရာကိုေခၚႏိုင္သည္ထင္ပါရဲ႕၊
ေျမျခား..ေရျခားမဟုတ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုျခားနားျခင္း၊ ေနရာေဒသကြဲလြဲျခင္းေတြမွာ…လူမ်ိဳးခ်င္း..အေသြးအေရာင္…စိတ္ႏွလုံးေတြ..ဓေလ့ေတြကလည္း
ကြာျခားလိုက္ပါဘိဟု ညည္းတြားရင္းျဖင့္ပင္..အ၀ိုင္းပတ္ကို ပတ္လာရင္း..သူမသြားလိုသည့္ေနရာသို႔
ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့သည္။
သူမကိစၥေတြၿပီးဆုံးသည့္အခါ..ၿမိဳ႕ျပ၏မြန္းက်ပ္မႈေတြက
သူမတို႔ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ အမွန္ပင္ကြာျခားျခင္းျဖစ္ေနသည္..ေဖာ္ေရြမႈမရွိ ေသာ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား၊
ယာဥ္တစ္စီးေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ပင္…သူမသိ..ကိုယ္မသိျဖင့္ ေဖးကူညီျခင္းမရွိ၊ ကိုယ့္စတိုင္ႏွင့္ကိုယ္…
ကိုယ့္ေရေျမႏွင့္ကိုယ္ေတြသာျဖစ္ေနၾကသည္။ လူတို႔၏ကိုယ္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြကလည္း
ခံႏိုင္ရည္ပင္မရွိ ေတာ့ၿပီ…၊ ၿမိဳ႕ျပ၏မြန္းက်ပ္မႈေတြက သူမအား မိမိေျမကို ျပန္ေစခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္
ဆြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းလွသည္၊ အေတြးတစ္ခုေတြးရင္းျဖင့္ သူမ ၿပံဳးလိုက္မိသည္ကေတာ့…တစ္ခ်ိန္က
ရန္ကုန္ဟာ…ယခုလည္းပဲ ဒီလိုျဖစ္ေနမလား… အရာရာ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ၿပီလား..စိတ္ထဲတြင္စဥ္းစားမိရင္း
သူမ၏ၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္ရေတာ့မည္ဟု..အေပ်ာ္ေတြတေပြ႕တပိုက္ျဖင့္ ထုတ္ပိုးၿပီး….ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေန
ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့မိ ပါေတာ့သည္……။
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
No comments:
Post a Comment