အိပ္ယာမွ ႏိုးထေနခ်ိန္
အေမ့အၿပံဳးကို ျမင္ေနမိတယ္
အနားမွာ အေဖာ္ေတြမရွိတဲ့အခါ
အေမ့ကို တမ္းတမိတယ္
ေသာကေတြျပည့္လို႔
မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလာတဲ့အခါ
အေမ့ရင္ခြင္မွာ ေခါင္းေလးေ၀ွ႕ေနခ်င္တယ္
ထမင္း၀ိုင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း
ႏႈတ္ဆိတ္စြာ စားေနခ်ိန္မွာ
အေမ့ကို သတိရတယ္
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အ၀င္လမ္းမွာ
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနခဲ့ခ်ိန္
အေမ့ရဲ႕ႀကိဳဆိုမႈကို လြမ္းမိတယ္
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံ
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ရွိေနခ်ိန္
အေမ့အသံကို ၾကားခ်င္မိတယ္
တစ္ေယာက္ေသာသူ
“အေမ”လို႔ ေခၚေနခ်ိန္
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခၚခ်င္မိတယ္
“အေမ”လုိ႔ေလ….
ေအာ္ဟစ္ကာေခၚေသာ္လည္း
အေမက မၾကားႏိုင္…။
ဘုရား၀တ္ျပဳခ်ိန္တိုင္း
တစ္ေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္
အေမ့ရဲ႕၀တ္ျပဳသံကို ၾကားေနမိတယ္
ဘယ္သူမွမရွိေပမယ့္…အေမရွိတယ္
ဘယ္သူမွမေခၚေပမယ့္…အေမကေခၚတယ္
ဘယ္သူမွမၾကည္ျဖဴေပမယ့္…အေမကၾကည္ျဖဴတယ္
ဘယ္သူမွမေျပာခ်င္ေပမယ့္..အေမကေျပာစရာေတြရွိတယ္
ဘယ္သူမွဂရုမစိုက္ခ်င္ေပမယ့္…အေမကဂရုစိုက္တယ္
ဘယ္သူမွေထြးေပြ႕မထားေပမယ့္..အေမကေထြးေပြ႕ထားတယ္
ဘယ္သူမွမၾကင္နာေပမယ့္…အေမကၾကင္နာတယ္
ရင္နာတယ္မ်က္ရည္ေတြနဲ႔….“အေမ”..။
ဘယ္သူမွမခ်စ္ေပမယ့္….အေမကခ်စ္တယ္
အေနခက္ေစတယ္…
“အေမ” မရွိတဲ့ေန႔ရက္ေတြမွာေလ
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း
ေယာင္လည္လည္ အေတြးေတြနဲ႔
အေမ့ရဲ႕အပါးေတာ္မွာ ခစားပါရေစ
မွာၾကားခဲ့တာေတြလည္း နာခံခ်င္ပါတယ္
တစ္ခါတုန္းကလိုပဲ..အေမနဲ႔အတူေနခ်င္ပါတယ္….။
အေမနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ခ်င္ပါတယ္…
အေမ့ကိုပဲ…ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္…..။
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
No comments:
Post a Comment