“အလင္းမဲ့သံတိုင္”
ရြက္ေျခာက္အိုေတြ ဖုံးကြယ္ေနတဲ့
တစ္ခုေသာအမိုးေလးမွာ
ေက်းငွက္ေတြက တြန္သံသာလို႔…
နား၀င္မခ်ိဳတဲ့…အမိန္႔သံတစ္ခုက
နံရံအျပင္ဘက္ဆီသို႔…တိုးထြက္လာခဲ့တယ္။
ခဲ (ဂဲ)ေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ေျမနီလမ္းမေပၚမွာ
ေရွ႕ေနာက္ေတာင္ေျမာက္..ေလွ်ာက္လို႔ေနၾကတယ္
မေမာႏိုင္..မပန္းႏိုင္….မစားႏိုင္…မေသာက္ႏိုင္။
ေဟာင္းအိုေဆြးေျမ့ေနတဲ့…သံတိုင္ေတြက
တဆာဆာနဲ႔..ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။
ညွိဳးငယ္ေနတဲ့ …မ်က္လုံးေတြက…
တစ္စုံတစ္ရာဆီကို..လက္ယက္ေခၚေနသလို
ဤအခ်ိန္မွာေတာ့…
ဆန္႔တန္းထားတဲ့…လက္တစ္စုံေပၚမွာ
လက္လက္ထေနေအာင္…ေတာက္ပေနတဲ့
ေငြအိုေရာင္…သံကြင္းတစ္စုံက
ေခ်ာက္(ေဂ်ာက္)ကနဲဆို…ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္…။
ထိုစဥ္…
မဲျပာနက္ေနတဲ့..စက္တပ္ယာဥ္တစ္စီးက
သံတိုင္ေတြၾကားဆီမွ…
အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ေလရဲ႕…။
အားအင္ေတြခ်ိနဲ႔ေနတဲ့..ေျခလွမ္းေတြက
တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေပါ့..။
ႏွစ္ကာလေတြက…မည္မွ်ၾကာျမင့္အုံးမည္လဲ..
ေမးခြန္းေတြရွိေနခဲ့တယ္…
အေျဖမေပးႏိုင္တဲ့…ႏႈတ္ေတြက
တစ္ခဏေတာ့…ဆြံ႕အလို႔သြားခဲ့ျပန္ၿပီ…။
မ်က္ႏွာလႊဲ..လက္ျပဖို႔အေရး..
ေႏွာင့္ေႏွးတဲ့…ေသာကေတြက
အေရာက္ေျပးလာခဲ့မိၾကတယ္..။
ေသာကေတြမစဲ…မျဖည္ဆည္ႏိုင္
ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔..ငိုေၾကြးသံေတြက
က်ယ္ေလာင္စူးရွတဲ့..ပဲ့တင္သံေတြအျဖစ္
သံတိုင္မ်ားရဲ႕…အမိုးေအာက္ဆီမွာ…
ပ်ံ႕လြင့္လို႔….က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ….။
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
No comments:
Post a Comment