ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕...ထာ၀ရညီမေလးေပါ့..အျမတ္ႏိုးရဆုံးညီမေလး…ကၽြန္ေတာ့္အသက္န႔ဲထပ္တူခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ညီမေလးေပါ့...စကား
ေတြလည္း တီတီတာတာေဖာင္ဖဲြ႕တတ္သလို..ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြကိုလည္း ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ခဲ့တဲ့ညီမေလး...
ခုေတာ့..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးက..အေ၀းဆုံးမွာ၊“ညီမေလးေရ...”
လို႔..ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚေနခဲ့မိေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာေတာ့ ညီမေလးကမရွိေတာ့ပါဘူး...
သို႔ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားေလးေတြကိုေတာ့.. ညီမေလးလည္း ၾကားႏိုင္မိမယ္ထင္ပါတယ္...။
ထမင္းစားပြဲမွာ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း..ငူငူႀကီးထိုင္ေနခဲ့မိတယ္… ထမင္း၀ိုင္းမွာ..ႏွစ္ေယာက္စာခူးခပ္ထားခဲ့တယ္…ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးအတြက္ေရာေပါ့….
“ညီမေလး..စားေနာ္…ဒါက..ညီမေလးအႀကိဳက္ေတြ....ညီမေလးအတြက္..”
“ကိုကိုကလည္း…အတူတူပဲေလ…ညီမေလးအႀကိဳက္ေတြကလည္း..ကိုကို႔အႀကိဳက္ပဲေပါ့”
ညီမေလးရဲ႕…ၿမိန္ယွက္ေနေအာင္စားေနတဲ့…ထမင္း၀ိုင္းက
ပုံရိပ္ေလးေတြဟာ…ကၽြန္ေတာ့္အတြက္..အတိတ္ေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ.. တယုတယနဲ႔…၀ါးခြံ႕မေကၽြးရရံုပင္..ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ…ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္..ခ်ိဳသာလြန္းလွတဲ့စကားေတြက
အစီအရီနဲ႔မို႔…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းေလးက..သက္၀င္ေနတဲ့ ထမင္း၀ုိင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့..
ခုေတာ့လည္း…ထမင္း၀ိုင္းေလးမွာ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း၊ ညီမေလးလည္း..တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနရွာၿပီေပါ့…
“ကိုကို..ေနေကာင္းေအာင္ဂရုစိုက္ေနာ္….ထမင္းကိုအခ်ိန္မွန္မွန္စားေနာ္…အိပ္ရာေစာေစာ၀င္ေနာ္…ၿပီးေတာ့
လိမ္လိမ္မာမာလည္း ေနေနာ္….ညီမေလးကိုလည္း..အၿမဲသတိရလြမ္းေနေနာ္..ဒါပဲ..”
ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးက..ကၽြန္ေတာ့္ကို
အၿမဲလိုပင္ အမွာေတာ္ေတြ ပါးတတ္စၿမဲပင္…ကၽြန္ေတာ္လည္း ညီမေလးကို အၿမဲလိုပင္ မွာရစၿမဲပင္…ညီမေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ..အမွာေတာ္ပါးေနေပမယ့္…ညီမေလးေရာ..အခ်ိန္မွန္မွ ထမင္းစားမိရဲ႕လား၊ ေနမွ
ေကာင္းပါ့မလားလို႔…ေတြးေနမိခဲ့သည္…ဘာေၾကာင့္လဲဆိုျပန္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးက….အျမႊာေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္ဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အတိုင္းပင္…ညီမေလးလည္း..ထိုနည္းတူပင္ျဖစ္ေနသည္….။
ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာမွာေပါ့..ကၽြန္ေတာ့္ကိုေလ…
“ခင္ဗ်ားအသုံးမက်လို႔ပါဗ်ာ”
လို႔ေလ…“ခုလို ၂၁ရာစုႏွစ္ႀကီးေတြမွာ….တယ္လီဖုန္းေတြက မႈိလိုေပါက္ေနတာလို႔ေပါ့”
ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့..မွန္ေနလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္…ဒါေပမယ့္ဗ်ာ….ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွစ္မေတြက
သိပ္ဆင္းရဲ ၾကတယ္ေလ…လမ္းေဘးမွာ အငွားခ်ထားတဲ့ဖုန္းေလးတစ္ခါဆက္ဖို႔…ကၽြန္ေတာ္တို႔အိတ္ထဲကို
ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရျပန္ေသး တယ္…ဒါထက္မကျပန္ေသးပါဘူး…တစ္လလုံးေနမွ တစ္ခါထုတ္လို႔ရတဲ့
လခစားဘ၀ေလးမို႔….ရသမွ်လစာေလးကိုလည္း.. အေရွ႕နဲ႔အေနာက္..ေတာင္နဲ႔ေျမာက္…ေ၀ငွေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲလိုက္ရျပန္ေတာ့…ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြအတြက္…
ေလလႈိင္းၾကားက အသံေလးေတြေတာင္ ၿခိဳးျခံေနရျပန္ခဲ့ပါတယ္…ကၽြန္ေတာ္ေလ..ညီမေလးနဲ႔မ်ားေတြ႕မိခဲ့လိုက္ရင္…စကားေတြ
ကို အလုအယက္ေျပာမိျပန္တယ္…ညီမေလးကလည္း…အရမ္းလြမ္းေနခဲ့ျပန္ေတာ့…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔….တစ္ခါတစ္ရံဆို
ရင္..အလြမ္းေတြသယ္ရင္း..စကားေတြပင္ တိုက္ဆိုင္ေနတတ္ျပန္ပါေသးသည္…လမ္းေဘးမွ..အငွားဖုန္းေလးျဖင့္…နာရီေတြ
မိနစ္ေတြၾကည့္ရင္းက…
“ကိုကို…စကားေတြအရမ္းေျပာလို႔ေကာင္းတာပဲ…”
“ကိုကိုလည္း အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေသးတယ္…”
“ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…ေတာ္ၿပီေနာ္…ဒါပဲေနာ္…ဖုန္းဘီလ္ေတြ
အမ်ားႀကီးက်ေနလိမ့္မယ္….တာ့တာ”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ…လြမ္းေနရပါတယ္…ညီမေလးလည္း
လြမ္းေနမလားဘဲ…လြမ္းေနမွာပါေလ…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးက ဆယ္မိနစ္ ေလာက္သာျခားတဲ့ အျမႊာေတြေပါ့…ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမေမက..ေဖေဖနဲ႔..အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔….ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့ၾကတယ္၊
ေမေမကေတာ့…ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို..ေမြးဖြားၿပီးၿပီးခ်င္း..ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတယ္…ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္…ေမေမ့ရဲ႕
ေမာင္ျဖစ္သူ…ဦးေလးထံပါးမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသူေတြပါ…သေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ ဦးေလးရဲ႕
ေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္..ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ညီမေလးတို႔..ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ခဲ့ရသည္၊ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီမို႔…ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔က…အျပင္အလုပ္ေတြရွာေဖြ
ရင္း..တစ္နယ္စီေ၀းကြာစြာေနခဲ့ၾကရသည္…ကၽြန္ေတာ္ေရာ..ညီမေလးပါ ျပန္ဆုံၿပီး အတူတူေနႏိုင္ဖို႔…ဆုေတာင္းေနခဲ့ရသည္။
ညေတြမွာ..လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြက ၿပိဳးျပက္လက္ေနခဲ့တယ္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ အလုပ္ေတြေၾကာင့္သာ
ႀကိတ္မွိတ္ခံစား ေနခဲ့ရ ေပမယ့္…ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာေလာက္ေတာ့ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး၊
တ၀ွီ၀ွီေျပးေနတဲ့ ယာဥ္ႀကီး၊ယာဥ္ငယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို..ညီမေလးဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားဖို႔ရာ..စြဲေဆာင္ေနခဲ့ျပန္ပါေသးတယ္..။
ဒီအခ်ိန္ဆို..ညီမေလးလည္း..ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ..လြမ္းေနခဲ့လိမ့္မယ္..ေမွ်ာ္ေနမိေနပါလိမ့္မယ္၊
သို႔ေပမယ့္..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔ ကတိတစ္ခုထားရွိခဲ့ၾကသည္…ထိုကတိတစ္ခုကေတာ့..
“ညီမေလး..ကိုကိုတို႔ဘ၀ေတြဟာ
ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ညီမေလး ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ လမ္းေတြမွာ..ခဲလုံးေတြ.. အဖုအထစ္ေလးေတြ..ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ရမယ္၊
ရွိေကာင္းရွိႏိုင္လိမ့္မယ္၊ ဒါေတြကို ကိုကို႔ညီမေလးက..မေၾကာက္မ၀ံ့နဲ႔..သတၱိရွိရွိ နဲ႔
ရင္ဆိုင္ရမယ္ေနာ္၊ ၿပီးတဲ့အခါ..ညီမေလးျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာတဲ့အခါ..စိတ္ဓာတ္ေတြက်မသြားပါန႔ဲ၊
ညီမေလးေဘးမွာ ကိုကိုရွိေနတယ္ဆိုတာကို သတိရလိုက္ေနာ္၊ ၿပီးတဲ့အခါ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲေတြနဲ႔..ထပ္ၿပီးႀကိဳးစားရလိမ့္မယ္၊
အေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ ညီမေလးစိတ္မွာ ေမြးျမဴေပးထားပါ၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္
သင္ယူရလိမ့္မယ္၊ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြပဲေျပာေျပာ…ညီမေလးရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခိုင္မာစြာတည္ေဆာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ…ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားပါ၊
ဘ၀ရဲ႕စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ေတြ႕လာတိုင္း…ညီမေလးရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေျခတစ္လွမ္းလို႔ ယူဆၿပီး..ညီမေလးလုပ္ေနရတဲ့
လုပ္ငန္းေတြအ ေပၚမွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရမယ္ေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့..စိတ္ခ်ပါကိုကိုရဲ႕၊
ညီမေလးက ကိုကို႔စကားအၿမဲနားေထာင္ၿပီးသားပါ၊ ၿပီးေတာ့…ညီမေလးလိုပဲ ကိုကိုကလည္း ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ရမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ…ဟုတ္ကဲ့ပါ..သာလိကာမေလးရဲ႕…”
၀ရံတာေရွ႕သို႔ထြက္လာမိ၍..ၿမိဳ႕ျပညရဲ႕
ကာလာစုံေတြနဲ႔အတူ…ညီမေလးကို ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တာ…ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံေတာင္ ေရာက္လာမွေပါ့ဘဲ…ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ..တေရြ႕ေရြ႕ေျပးသြားေနေသာယာဥ္မ်ားလည္း
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၿပီ၊ ေကာင္းကင္ထက္မွာလည္း ၾကယ္တာရာေတြကစုံလင္ေနၿပီ…ညီမေလးလည္း…ထိုအခ်ိန္ေလာက္ဆို..အိပ္ေနၿပီေပါ့..ညီမေလးရဲ႕
အိပ္ရာ၀င္ညေတြမွာ ေခ်ာ့ေတးျမဴခဲ့တာေတြ…သတိရမိျပန္ပါေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာသံစဥ္ေတြက
ညီမေလး အတြက္ေတာ့..အိပ္ရာ၀င္ေတးသြားေလးေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္..။
ဒီႏွစ္ေႏြဦးေရာက္ျပန္ရင္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔…ဟန္းဖုန္းေလးတစ္လုံးေလာက္
၀ယ္ယူဖို႔စိတ္ကူးထားခဲ့မိၾကတယ္.. ဖုန္းေလးေတြကိုယ္စီ၀ယ္ၿပီးခဲ့ရင္ျဖင့္…လမ္းေဘးအငွားဆိုင္မွာ
စကားေျပာစရာမလိုေတာ့ၿပီ..ညီမေလးအတြက္ ညအိပ္ရာ၀င္ ေတးသြားေတြနဲ႔လည္း..ေခ်ာ့ျမဴေတးဆိုလို႔ရႏိုင္ၿပီ…ညီမေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ခြန္အားေတြပါ…ညီမေလးမရွိတဲ့ ေန႔ရက္ ေတြ၊ ညီမေလးနဲ႔ေ၀းေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းဟာ…ကၽြန္ေတာ့္အတြက္…ေလာင္မီးက်တဲ့
ျပႆဒ္တန္ေဆာင္းတစ္ခုလိုပါပဲ… ညီမေလး လည္း..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ထပ္တူလြမ္းေန..ခံစားေနရလိမ့္မယ္ဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ့ပါတယ္…။
“ညီမေလးေရ…ေႏြဦးမွာ..ကိုကိုတို႔
ျပန္ဆုံၾကမယ္ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ…ႏွလုံးသားထဲမွ
ေခၚဆိုမိလိုက္ေသာအသံေလးကို ညီမေလးလည္း ၾကားႏိုင္ပါေစ..။
နံနက္မိုးစင္စင္လင္းရင္ အလုပ္၀င္ရအုံးမည္မို႔…ကၽြန္ေတာ္လည္း
အိပ္ရာ၀င္ဖို႔ဟန္ျပင္ခဲ့ေတာ့သည္..နဖူးေပၚလက္တင္ကာ စဥ္းစားမိရင္း…အေတြးကမၻာေတြျဖင့္ပင္
သန္းေခါင္ယံညေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေတာ့သည္…တိတ္ဆိတ္တဲ့ညရဲ႕ သန္းေခါင္ယံေတြဟာ..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညီမေလးတို႔အတြက္…ဆုံေတြ႕ေစႏိုင္ဖို႔…အခ်ိန္ကာလေတြမို႔
ဒီညေတြကိုလည္း ျဖတ္သန္းရ ေပအုံးမည္။
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
No comments:
Post a Comment