“ေႏြပိေတာက္ေတြသက္ေသ”
အေမ
ေနျခည္ျဖာတဲ့..နံနက္ခင္းဟာ
ခ်စ္ျခင္းရနံ႔..ေမႊးထုံပ်ံတဲ့
ေဆးေရာင္မျခယ္..အလွမဖက္
ဘ၀တသက္..စာမ်က္ႏွာတဲ့…။
အေမ
ၾကယ္ေတြလည္းစုံ..ေကာင္းကင္ဘုံမွာ
ခ်စ္ျခင္းလင္းခဲ့..သဘာ၀ဟာ
ထာ၀ရသာဆို..
လင္းေရာင္ကင္းမဲ့..ညေတြတိုင္းဟာ
မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္း..တိမ္စိုင္အံတု
အေမွာင္ထုရဲ႕..ကမၻာဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေပါ့…။
အေမ
ေရတစ္စက္ပမာ..ေအးျမေစတာ
ေတာက္ရႊန္းလဲ့ည…လ၀န္းကသာ
အေနာက္ရိုးမ…
အစိုးမရတဲ့..သဘာ၀
တစ္ခါတစ္ခါ..ဘ၀ကလည္း
သမုဒၵရာက်ယ္..ေရျပင္သက္ဆင္း
ခ်စ္ျခင္းရန႔ံေတြ….ကင္းမဲ့ေနၿပီေလ…။
အေမ
ပိေတာက္ေတြပြင့္…ရာသီတင့္တဲ့
ခ်စ္စရာ့ေႏြ…တန္ခူးေလေျပ
ဖူးပြင့္ေ၀တဲ့…ဂိမၼာန္လဟာ
ထာ၀ရဆိုရင္..
ပိေတာက္ရနံ႔သင္း..ေမတၱာခင္းတဲ့
သစၥာေတြသည္..
မျပယ္ရနံ႔…သြယ္ယွက္၍သာ
ပြင့္လွည့္ပါေတာ့ေလ….။
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
No comments:
Post a Comment